یکی به نعل یکی به میخِ دستگاه‌های متولی در اجرای قوانین

تعیین تکلیف خانه‌های خالی

کیفیت و کمیت خودرو

مالیات بر درآمدها

برخورد با چهره‌های معروف و سرشناس (سلبریتی‌ها)

مسائل بانک‌ها و ….

هر وقت صحبت از سخت‌گیری برای موارد یاد شده بالا می‌شود، گویا تدابیر ویژه‌ای برای این اولویت‌های اقتصادی و فرهنگی در کار است و با همتی مضاعف قرار هست با آن‌ها مبارزه شود. اما موضوع بحث، متن جدیدی از قانون نیست، بلکه ملزم بودن به رعایت نص صریح قانون و بازداشتن از منفعت‌طلبی‌شان است. تلاش‌ها هم در جهت قبولاندن وظیفه شهروندی به آنها است که هنوز به نتیجه نرسیده است.

به گزارش زیرنویس، قانون‌گذار و مجریانش، از برخورد قاطع و سفت‌وسخت با متخلفین و الزام به رعایت قوانین می‌گویند و مدت‌ها است که از این گفتن‌ها می‌گذرد و چه سود فقط زمان را از دست داد‌ه‌ایم.

حیف از این نگاه کوتاه و این تقلای بی‌صدا.

نکته اینجاست همین قوانین که در جامعه و برای مردم موجب چالش و سنگ‌اندازی و حتی به‌هم‌خوردن نظم طبیعی زندگی آنها شده، به‌سادگی برای این عزیزان دل، پشت‌پا زده و به فراموشی سپرده می‌شود و بر سفره رافت و مهربانی نشسته و با کم‌ترین برخورد مورد ملاطفت قرار گرفته‌اند.

این امتیاز و تفاوت و برخورد دوگانه، جز نابسامانی و رکود چیزی به همراه ندارد. نمی‌شود ادعای تغییر و تحول داشت اما برای عده‌ای خط‌قرمز و سهم گذارد. نمی‌شود داد از انسانیت و بزرگی زد ولی بر جسارت و بی‌حرمتی چشم بست. نمی‌شود فقر را زدود در حالیکه قانون و مجری آن از شانه مردم ارتزاق می‌کنند.

نمی‌شود هم بر نعل زد هم بر میخ و نمی‌شودهای دیگر…

خلاصه اینکه، اگر قوانین نقص دارند چطور بدون اغماض بر جزءجزء جامعه اجرا می‌شوند؟

تبصره‌ها و راه در روهای مصادره به مطلوب آن چه گونه‌اند که از دسترس همگان خارج است؟

چرا رسیدگی و پیگیری‌های اصلاح یا احیاناً برخورد با آن‌ها مشمول زمان و تغییر دولت‌ها و نمایندگان می‌شود؟

سکوت دستگاه‌ها و نهادهای مرتبط چگونه تعریف می‌شود؟