ویروس همستر گردونهٔ شانس یا گرداب سردرگمی

زیرنویس، گروه جامعه– تبِ «همستر بازی» که داغ شد و مخاطبان جدید به سمت تلگرام سرازیر شدند؛ «کاسهٔ چه کنم، چه کنم» مسئولان امر بیشتر از ایدهٔ جالب این بازی برایمان جلب‌توجه کرد.

ویروس همستر و کاسهٔ چه کنم چه کنم مسئولانِ نابلد

سخنان غیرکارشناسی و غیردقیق یک امام‌جمعه، کلیپ‌های خلاقانه و گاهی طنزآمیز فضای مجازی مانند «ختم صلوات مادربزرگ‌ها»، استفتا عجولانه از مراجع برای تحریم این بازی، اظهارنظر مسئولان مرتبط و غیرمرتبط در این زمینه و… همه‌وهمه نه‌تنها جلوی انتشار همستر را نگرفته، بلکه نیرومحرکهٔ انگشتانی بیشتر، برای کلیک روی صفحه گوشی شده‌اند!

همستر، پدیده‌ای خیلی عجیب و ناشناخته‌ای نیست – این دست چالش‌ها اولین‌بار نبوده و مطمئناً آخرین آن هم نخواهد بود – که بخواهیم «چشم‌بسته» و کورکورانه به سراغش برویم و مانند فردی گرفتار در باتلاق دست‌وپا بزنیم. چرا نمی‌پذیریم وقتی بیماری‌های جدید را با طب قدیم معالجه نمی‌کنند، برای پدیده‌های اجتماعی نیز نباید با ملاک و معیار چند دهه قبل چاره‌جویی کرد؟

بسترسازی برای رشد همستر یا ریشه‌کنی آن

به گزارش زیرنویس، همستر چه خوشمان بیاید و چه نیاید، بسان بیماری واگیردار وارد زندگی ما شده است. اعتماد و اطمینان هسته اولیهٔ باور یک جامعه است که در طی زمان در ذهن‌ها ایجاد می‌شود. اما گویا اکنون در دوگانگی به سر می‌بریم؛ ازیک‌طرف درگیر اثرات مخرب این بازی هستیم که بیشتر از همه کودکان و نوجوانان را درگیر می‌کند و از طرفی دیگر جامعه با تصمیم‌گیرندگان خود هم آوایی ندارند پس بهتر هست به‌جای در دست‌گرفتن کاسهٔ «چه کنم، چه کنم»؛ با کارشناسان کاربلد بنشنیم و راه چاره بجوییم.

وقتی با بیماری واگیردار مواجهه می‌شویم، آیا درمان را در اولویت قرار می‌دهیم و یا به سمت تولید واکسن می‌رویم؟ در یک همه‌گیری چقدر دستور قرنطینه می‌تواند تأثیر داشته باشد که از رسانه‌ها شاهد توصیه به دوری از این بازی هستیم.
بهتر هست با واقعیت کنار بیاییم و آموزش‌های متناسب با این پدیده به خانواده‌ها را شروع کنیم و در این شرایط که دستمان خالی است، آیا بهتر نیست سکوت کنیم تا حداقل عاملی برای انتشار بیشتر آن نباشیم!