جان من فدای ایران

زیرنویس-گروه فرهنگ: ایران … چه شیرین است نامش را شنیدن، شیرین‌تر اسلامیت آن و حلاوتی دوچندان با زبان خود گفتن. حتماً نباید لباس رزم سربازی به تن باشد تا گفته شود «جان من فدای ایرانم» هر انسان «آزاده» از عمق وجودش بر مرزوبوم خود علقه و وابستگی دارد و تاریخ از این آزادگان فراوان دیده و می‌بیند، کسانی که حتی در کشوری دیگر موقعیتی مناسب‌تر و بهتر از سرزمین خود داشته‌اند؛ اما آن را واگذارده، با ترجیح ملت و میهن خود، در خدمت آنند.

آنچه ما را بر آن داشت تا از این موضوع یادی کنیم به حرمت انسان‌های وارسته‌ای بوده که فارغ از تعهدات دینی و مذهبی به عشق وطن از بذل جان و مال و موقعیت خود ابایی نداشته و همچنان در سکوت، بی‌مزد و منت در خدمت مردم و میهن قدم بر می‌دارند. آنانی که لباس خدمت، تفاخرشان است. زمانی با اسلحه در خط مقدم رزمنده هستند و گاهی پشت‌جبهه مقدمات میدان را هموار می‌کنند. مجاهدان روز و عابدان شب‌اند. گاهی با قلم و ساعتی با قدم به حرکت در می‌آیند. نه منتظر سکه و لوح تقدیرند، نه سرخورده از پست و مقام‌اند و نه خون مردم به شیشه می‌کنند.

من ایران را با این مردمان می‌شناسم و بین آنها، خاک و پرچمم تفاوتی نمی‌بینم. به بیان دیگر ایرانِ من؛ پرچم سبز، سفید و سرخی است که نام الله بر دست مردمانش به اهتزاز درآمده است، پرچمی که سفیدی‌اش اختصاصاً از آنِ پاکی مردمان آن و سرخی الله، از خون‌ِ دل همین مردمان پای‌کار آن است. آزاد مردان و زنانی که خود را به بها می‌شناسند نه با بهانه‌ای در گوشه‌ای به کمین‌اند.
چه خوب مردمان و چه نیک مملکتی. مرحبا به این سلحشوری و بی‌باکی، آفرین به غیرت و جوانمردی، دست‌مریزاد به بلندهمتی و پایداری. ملتی که؛ افتخاری بر دولت و حکومت‌اند و دلسوزانی برای این مرزوبوم، در کشاکش تقابل با جهانیان استوار و پابرجا ایستاده‌اند و خم به ابرو نیاورده‌اند.

پدران و مادرانی که در نقش‌های گوناگون مدنی، بار تمام بی‌کفایتی، بی‌تدبیری، کم‌کاری، بی‌عرضگی و… مجریان را به دوش می‌کشند. برادران و خواهرانی که از مطالبات بحق شهروندی خود چشم می‌پوشند تا دغدغه‌ها و توان متولیان چندگونه و چندسویه نگردد.
به گزارش زیرنویس، کم است چند سطر نوشتن برای آنهایی که خود شادی‌اند و شادی‌آفرین. خود افتاده‌اند؛ اما دستگیری می‌کنند. زنگار می‌زدایند در حالیکه باید تیمار شوند. هم جوهرند و هم قلم. نه نژاد جدا می‌کنند نه رنگ و زبان، نه قومیت می‌شناسند نه دین و مذهب. نه فقیر می‌دانند نه غنی. بلکه یک ملت می‌بینند در یک مملکت با احترام و باور به همه گونه‌هایش. من این ایران را می‌ستایم .
ما اهل این ایرانیم و یک‌صدا از بزرگی و اعتبار خود می‌گوییم:
جان من فدای ایرانم