دنیای اقتصاد نوشت: در سال ۱۴۰۲، یک کارگر سرپرست خانوار ۴ نفره برای تهیه یک سبد از حداقل اقلام خوراکی که اعضای خانواده‌اش مصرف می‌کنند، باید حدود ۶۵درصد از درآمد خود را هزینه کند. در سال ۱۴۰۱، این خانوار برای تهیه سبد مذکور باید ۵۸درصد درآمد خود را هزینه می‌کرد. در سال ۱۴۰۰ نیز این نسبت […]
دنیای اقتصاد نوشت: در سال ۱۴۰۲، یک کارگر سرپرست خانوار ۴ نفره برای تهیه یک سبد از حداقل اقلام خوراکی که اعضای خانواده‌اش مصرف می‌کنند، باید حدود ۶۵درصد از درآمد خود را هزینه کند.
در سال ۱۴۰۱، این خانوار برای تهیه سبد مذکور باید ۵۸درصد درآمد خود را هزینه می‌کرد. در سال ۱۴۰۰ نیز این نسبت ۴۹درصد و در سال ۱۳۹۹، ۵۲درصد بوده است.
این روند نشان می‌دهد طی سال‌های گذشته با افزایش تورم، توان خانوار برای تهیه حداقل‌های مورد نیاز خود به‌شدت کاهش یافته است.
این موضوع زمانی قابل توجه‌تر می‌شود که بدانیم این هزینه تنها برای تهیه حداقل اقلام خوراکی مصرف شده و بوده و باید علاوه بر آن، هزینه مسکن و سایر هزینه‌های لازم برای زندگی را نیز محاسبه کرد.
اثر این موضوع را می‌توان روی مسائلی مانند کاهش میزان سفر رفتن خانوار ایرانی و یا تفریح و شادی آن‌ها دید و به راحتی فهمید چگونه رفاه خانوار را طی سال‌های گذشته مورد تهدید قرار داده است.
