تینا مزدکی: ضعف در پشتیبانی هوایی نزدیک ارتش پیامدهای عمیقی برای حملات چین برای مثال حمله به تایوان دارد. تسلیحاتی که فاقد سلاح‌های سنگین مانند تانک و توپ هستند به شدت به پشتیبانی آتش خارجی از جمله تیراندازی دریایی، حملات موشکی و پهپادی، و حملات جت ها و هلیکوپترها، برای سرکوب دفاع دشمنی که با […]
تینا مزدکی: ضعف در پشتیبانی هوایی نزدیک ارتش پیامدهای عمیقی برای حملات چین برای مثال حمله به تایوان دارد. تسلیحاتی که فاقد سلاح‌های سنگین مانند تانک و توپ هستند به شدت به پشتیبانی آتش خارجی از جمله تیراندازی دریایی، حملات موشکی و پهپادی، و حملات جت ها و هلیکوپترها، برای سرکوب دفاع دشمنی که با آن مواجه خواهند شد نیاز دارند.
پشتیبانی هوایی نزدیک «Close Air Support» یا به طور مختصر CAS یک موئلفه کلیدی است که نیروی هوایی ایالات متحده آن را به عنوان «اقدام هوایی توسط هواپیماها علیه اهداف متخاصم که در مجاورت نیروهای دوست هستند» تعریف می‌کند. ارتش ایالات متحده مدت‌ها است که برای CAS تمرین کرده است.
روسیه نیز همانطور که در جنگ اوکراین دیده شد، برای تسلط بر پشتیبانی هوایی نزدیک مدت‌ها تلاش کرد. با این حال نیروهای مسلح چین «PLAAF» تاکتیک‌های مشابه روسیه را کنار گذاشته و هواپیماها و جنگنده‌های خود را به روز کرده است. بر اساس گزارشی که در دسامبر ۲۰۲۳ توسط دفتر مطالعات نظامی خارجی ارتش ایالات متحده منتشر شد، توانایی PLAAF برای پشتیبانی از نیروی آتش هوایی نزدیک، در دهه‌های گذشته بهبود یافته است.
پشتیبانی هوایی با مکانیزه شدن نیروهای زمینی و بهبود قابلیتهای PLAAF کارآمدتر شده است. به عنوان مثال، چین سیستم های ISR «اطلاعات، نظارت و شناسایی» خود را افزایش داده است و این شامل استفاده از نمونه چینی سیستم GPS می‌شود.
قدرت جنگنده‌هایی مانند جت تهاجمی Q-5 (بر اساس MiG-19 شوروی) نیز مرگبارتر شده است. تسلیحاتی با طراحی‌های مدرن مانند جنگنده‌های J-10 و J-16 و جت‌های ضربتی JH-7A مجهز به موشک‌های هدایت‌شونده دقیق و رادارهای پیشرفته و حسگرهای الکترواپتیکی جایگزین تسلیحات نسل قبل خود شده‌اند. این ارتقاء نشان‌دهنده تغییر قابل توجهی در سرعت، ظرفیت بالابری و قابلیت بقای هواپیماهایی است که احتمالاً برای مأموریت‌های CAFS تخصیص داده می‌شوند.
اما بزرگترین محدودیت برای پشتیبانی نزدیک هوایی چین، فرماندهی و کنترل است. انجام حملات هوایی در زمانی که نیروهای دوست ممکن است تنها چند صد یارد از هدف فاصله داشته باشند، فرآیندی دشوار است. در طول جنگ جهانی دوم، کشورها از طریق آزمون و خطا یاد گرفتند که پشتیبانی هوایی از نیروهای خط مقدم تنها زمانی مؤثر است که ارتش‌ها و نیروهای هوایی با یکدیگر همکاری نزدیک داشته باشند. سربازان ارتش ایالات متحده در نرماندی از اصابت بمب‌های دوستانه به قدری خشمگین بودند که به نیروی هوایی نهم ایالات متحده لقب «لوفت وافه آمریکا» دادند. ایالات متحده و بریتانیا در نهایت روش‌هایی مانند استفاده از کنترلرهای هوایی رو به جلو برای اطمینان از ضربه خوردن نیروهای دشمن ابداع کردند.
در حالی که چین شروع به برداشتن گام‌هایی در این زمینه کرده است، رویکرد PLA برای پشتیبانی نزدیک هوایی تفاوت‌های اساسی با آمریکا دارد. نیروی هوایی آنها به سمت اهداف عمیق‌تر در پشت خطوط مقدم است، مانند انبارهای مهمات یا نقاط استقرار، که نیاز به هماهنگی کمتری با واحدهای زمینی دارند زیرا آنها از نیروهای دوست دورتر هستند. اما CAS چین به نظر می‌رسد که در مقایسه با پشتیبانی نزدیک هوایی ایالات متحده، از یک سیستم فرماندهی و هماهنگی ساده‌تر و کارآمدتر برخوردار باشد و در حالی که به اندازه CAS ایالات متحده با مانور زمینی ادغام نشده است، نقطه مثبتی که احتمالا دارد این است که مستقیماً از نبرد زمینی تاکتیکی پشتیبانی می‌کند.
چین در حال مطالعه و تلاش برای دستیابی به سیستم پشتیبانی نزدیک هوایی همانند سیستم ایالات متحده است. در حالی که بعید است که PLA از رویه‌ها و سازمان‌های ایالات متحده به طور کامل کپی کند، اما احتمالاً ویژگی‌هایی را که معتقد است قابلیتهای پشتیبانی آتش هوایی آن را بهبود می‌بخشد، به کار خواهد گرفت.
منبع: businessinsider
۲۲۷۳۲۳
