خبر ورزشی نوشت: ۴ روز از شکست تلخ تیم ملی ایران مقابل قطر و حذف غیرمنتظره از جام ملت‌های آسیا می‌گذرد. طبعا کادرفنی تیم ملی بابت نتایجی که در دوحه کسب کرده از خودش دفاع می‌کند و منتقدان هم طبق روال عادی برنامه این نتایج را برنمی‌تابند. افکار عمومی نیز قضاوتش را کرده و این مسئله […]
خبر ورزشی نوشت: ۴ روز از شکست تلخ تیم ملی ایران مقابل قطر و حذف غیرمنتظره از جام ملت‌های آسیا می‌گذرد. طبعا کادرفنی تیم ملی بابت نتایجی که در دوحه کسب کرده از خودش دفاع می‌کند و منتقدان هم طبق روال عادی برنامه این نتایج را برنمی‌تابند. افکار عمومی نیز قضاوتش را کرده و این مسئله به سادگی و با یک نظرسنجی، قابل بررسی است.
در این میان اما کمترین توقع این بود که رئیس فدراسیون فوتبال پس از چند روز سکوت و بی‌خبری، گپ و گفت مفصلی داشته باشد و درباره نتایج و کارنامه تیم ملی «صریح و شفاف» نظراتش را بیان کند. از جمع اعضای فدراسیون که خوشبختانه یا بدبختانه در سفر طولانی‌مدت خود در دوحه به سر می‌بردند، فقط احسان اصولی چند کلمه‌ای سخن گفت و تدوام سرمربی‌گری قلعه‌نویی را تایید کرد اما از مهدی تاج که از او انتظار بسیار زیادی به عنوان متولی فوتبال ایران داریم، هیچ خبری نشد.
اینکه تاج درباره سفر جمع زیادی از اعضای فدراسیون به دوحه حرفی به میان نمی‌آورد را می‌گذاریم به حساب بده‌وبستان‌های همیشگی در ساختمان سئول! چرا که در ادوار تاریخ، فدراسیون‌های مختلف را دیده‌ایم و این سفرهای نخ‌نما و سیاحتی همواره در دستور کار بوده است. بعضی‌ها ذاتا عشق سفرند و از همراهی تیم‌های نوجوانان و جوانان غافل نمی‌شوند؛ جام ملت‌های آسیا و جام جهانی که جایگاه ویژه خودش را دارد!
گیریم که بر آقای تاج در این راستا هم هیچ حرجی نیست اما قضاوت او درباره کارنامه تیم ملی، کیفیت فنی بازی‌های این تیم و حذف دردناکش از جام ملت‌ها به قدری مهم است که دلیل این سکوت مشکوک را متوجه نمی‌شویم. کارنامه تیم ملی در قطر چه مورد تایید باشد و چه مردود، در هر دو زمینه می‌طلبد که رئیس فدراسیون فوتبال وارد میدان شود و تکلیف نهایی را مشخص کند. سپس به ماجرای جام جهانی و چگونگی حضور ما در این رقابت‌ها ورود کند؛ اینکه برنامه تیم ملی چیست، پروژه جوان‌سازی تیم به کجا می‌انجامد و افرادی که می‌خواهند چهره تیم را دگرگون کنند چه راهکاری در این زمینه دارند؟
در مرحله بعد، باید تکلیف سرمربی تیم ملی و مجادله‌های خسته‌کننده و نامعلومش با برخی منتقدان (که به طور شگفت‌انگیزی در جام ملت‌ها هم ادامه پیدا کرد) روشن شود. آیا قلعه‌نویی در کوران بازی‌های مقدماتی و در خود جام جهانی هم می‌خواهد به همین رویه فرسایشی ادامه بدهد و قبل و بعد هر بازی، خاطرات تلخ سال ۲۰۰۷ را مرور کند و از جفاهایی که بر او شد، همچنان داد سخن سر دهد؟ متقابلا آیا او دوست دارد بحث‌ها و کلنجارها بر سر ۲ ناکامی تیم ملی در جام ملت‌های آسیا با حضور و مسولیت خودش، از سوی همان منتقدان ادامه پیدا کند؟
این‌ها مسائل کم‌اهمیتی نیستند و فوتبال ایران نیز ظرفیت دعوا و پشت‌هم‌اندازی بیشتر را ندارد. آقای تاج در خصوص این مسائل مهم، تا چه زمانی می‌خواهد سکوت کند؟
