در گذشته دوچرخه سواری هم نیاز به گواهینامه داشت و دوچرخه‌ها در سیستم پلیس دارای یک هویت حمل و نقلی خاص بودند و در بازه‌هایی نیز پلاک می‌شدند. با افزایش دوچرخه سواران در خیابان‌های پایتخت، برحسب پیشنهاد اداره تشکیلات نظمیه و تصویب وزارت داخله در ۲۳ مرداد ۱۳۰۵، نظامنامه دوچرخه سواری در ۲۰ […]
در گذشته دوچرخه سواری هم نیاز به گواهینامه داشت و دوچرخه‌ها در سیستم پلیس دارای یک هویت حمل و نقلی خاص بودند و در بازه‌هایی نیز پلاک می‌شدند.
با افزایش دوچرخه سواران در خیابان‌های پایتخت، برحسب پیشنهاد اداره تشکیلات نظمیه و تصویب وزارت داخله در ۲۳ مرداد ۱۳۰۵، نظامنامه دوچرخه سواری در ۲۰ ماده در روزنامه‌های کثیرالانتشار تهران به چاپ رسید.
به موجب این نظامنامه، احدی بدون جواز تصدیق نمی‌توانست با دوچرخه در شهر و حومه حرکت کند، اشخاص زیر ۱۳ سال مطلقا حق سواری نداشتند و از ۱۳ تا ۱۸ سالگی کرایه کردن دوچرخه ممنوع بود، طبق این نظامنامه دوچرخه‌ها باید دارای بوق و زنگ باشند تا صدای آن‌ها تا فاصله ۵۰ ذرع شنیده شود و از غروب آفتاب چراغ جلوی دوچرخه با نورسفید تا ۱۰ ذرع از مسافت را روشن کند و چراغ عقب با نور قرمز روشن باشد.
به گفته پلیس، قدیمی ترین گواهینامه موجود در آرشیو پلیس متعلق به شهریور ۱۳۴۵ است.
انتخاب
