کام این ملت شیرین نمی‌شود؟

ارمغان زمان فشمی در یادداشتی در ضمیمه جامعه امروز روزنامه اطلاعات نوشت: رکود، نشانه ناامیدی است. وقتی انسان به آینده امیدی نداشته باشد، انگیزه هایش را برای تلاش از دست می‌دهد.

اگر تعداد قابل توجهی از جمعیت یک جامعه، چشم‏ انداز روشنی از آینده نداشته باشند و دست از تلاش بشویند، رکود در همه ابعاد آن بر آن جامعه حاکم می‏ شود. برای همین، یکی از برنامه های تبلیغاتی همه نامزدهای انتخاباتی در همه جای دنیا، ارائه چشم‏اندازی از آینده است. آن‏ها از برنامه هایی که برای آینده دارند سخن می گویند تا توجه مردم را جلب کنند. 

مشخص است که هیچ نامزد انتخاباتی نخواهد گفت «سفره مردم کوچک‏تر خواهد شد»، «تورم افزایش پیدا خواهد کرد»، «مبلغ اجاره بها کمر مردم را خواهد شکست»… بلکه همه از آینده روشن و سفره های پر و پیمان و کاهش هزینه ها می گویند و قول می‏ دهند به وعده‏ هایشان عمل کنند. آنچه در این میان فراموش می ‎کنند این است که مردم دیگر به راحتی زیر بار این حرف‏ ها نمی روند.

مردم پیش از این بارها دیده ‏اند که کسانی آمده ‏اند و وعده داده اند و عمل نکرده اند و رفته‏ اند. حتی یک کاسب خرده‏ پا یا یک کارمند جزء هم با یک حساب و کتاب ساده درمی ‏یابد که باتوجه به شرایط فعلی کشور، کدام وعده ها قابلیت عملی شدن را دارند و کدام وعده‌ها صرفا به ‏عنوان تبلیغات به کار می ‎روند.

چگونه ممکن است درحالی که قیمت ارز و سکه و طلا و خودرو و خانه، هر روز بالاتر می ‏رود، بتوان وعده های چرب و نرم اقتصادی داد و آن‏ها را عملی ساخت؟ مردمی که در تأمین هزینه‏ های روزمره زندگی خود درمانده ‏اند چگونه باور کنند آینده‌ای روشن در برابر آن‏هاست؟ کسانی که صرفا به فکر سیرکردن شکم خود و اطرافیانشان هستند، چطور می توانند برای فردایشان برنامه‏ ریزی کنند؟ وقتی ریسک سرمایه ‎گذاری بسیار بالاست، کارآفرینان و تاجران چگونه سرمایه‏ های خود را وارد بازار کنند؟ آیا اصولا در این شرایط، سخن گفتن از برنامه ‏ریزی اقتصادی بلندمدت و حتی کوتاه ‏مدت، عاقلانه است؟

مسئولان باید توجه داشته باشند که با حلوا حلوا گفتن، کام ملت شیرین نمی شود. مردم تا وقتی عملی شدن وعده ها را به چشم خود نبینند و نتیجه تلاش مسئولان را بر سر سفره خود مشاهده نکنند، زیر بار هیچ وعده و وعیدی نخواهند رفت. در این شرایط، انگیزه ‏ای هم برای پشتیبانی از تصمیمات خرد و کلان دولت و مجلس نخواهند داشت و مشارکت‏های اجتماعی روزبه ‏روز کمتر خواهد شد. اگر کاری از دستتان برنمی‏ آید، دست‏کم دست از دادن وعده‏ های تحقق ناپذیر به مردمی که زیر بار فشار زندگی خرد شده ‏اند بردارید.