راز و رمز این قاشق‌های بلند چه بود؟

ارمغان زمان فشمی در یادداشتی در ضمیمه جامعه امروز روزنامه اطلاعات نوشت: می‌گویند روزی مردی از خداوند تقاضا کرد بهشت و جهنم را به او نشان بدهد. خداوند او را به سمت دو در هدایت کرد و در جهنم را نشان داد. مرد در را باز کرد و نگاهی به داخل انداخت. وسط اتاق، یک میز گرد بزرگ وجود داشت که روی آن یک ظرف خورش بود که بوی بسیار خوبی داشت. افرادی که دور میز نشسته بودند بسیار لاغرمردنی و مریض‌حال به نظر می‌آمدند. آن‌ها قاشق‌هایی با دسته بسیار بلند داشتند که به راحتی می‌توانستند آن‌ها را داخل ظرف خورش ببرند و پر کنند، اما از آن‌جا که دسته‌ قاشق از بازوهایشان بلندتر بود، نمی‎توانستند دستشان را برگردانند و قاشق را در دهان خود فرو ببرند. مرد با دیدن این منظره غمگین شد.

خداوند گفت: جهنم را دیدی، حالا نوبت بهشت است. آن‌ها به سمت اتاق بعدی رفتند و خدا در را باز کرد. آن‌جا هم دقیقا مثل اتاق قبلی بود، یک میز گرد با یک ظرف خورش روی آن دیده می‌شد و افراد دور میز مانند اتاق قبل، همان قاشق‌های دسته بلند را داشتند، ولی به اندازه کافی قوی و چاق بودند و می‌گفتند و می‌خندیدند.

 مرد گفت: خداوندا نمی‌فهمم! خداوند پاسخ داد: ساده است، فقط احتیاج به یک مهارت دارد. این‌ها یاد گرفته‌اند که به یکدیگر غذا بدهند، در حالی که آدم‌های طمعکار اتاق قبل، تنها به خودشان فکر می‌کنند!

غذا دادن به دیگران، آیین خداوند رزاق است. اگر خداوند از روح خودش بر انسان دمیده باشد، ما زمانی می‌توانیم انسان موردنظر او شویم که سعی کنیم مثل خودش روزی‌رسان و مهربان باشیم.

آنچه خداوند به ما می بخشد، فقط متعلق به خودمان نیست، بلکه اطرافیانمان نیز از آن سهمی دارند. دین‌ها و آیین‌های متفاوت هم برهمین اساس است که پرداخت خمس و زکات و مالیات و انجام کارهای عام‌المنفعه را توصیه و ترویج می‌کنند.

این که سهمی از داشته‌هایمان را به دیگری ببخشیم، مانند آن است که با قاشق دسته‌بلند خود به او غذا داده باشیم و این که هرچه داریم فقط برای خودمان نگه داریم مانند آن است که با قاشق‌دسته‌بلندمان، فقط به فکر سیر کردن خودمان باشیم.

قاعدتا روش اول، همه را سیر و خوشحال می‌کند و روش دوم درنهایت به گرسنگی همه خواهد انجامید.