در حمله موشکی به اسرائیل، نکشتن سخت‌تر از کشتن است

جمهوری اسلامی ایران در شامگاه ۲۶ فروردین -با شکستن تابوی ۴۵ ساله- برای اولین بار از خاک خودش به تجاوزات رژیم صهیونیستی پاسخ داد. ایران در این حمله مجموعه محدودی از تسلیحات دوربرد خود را به خدمت گرفت تا نشان دهد از هر نقطه از کشور می‌تواند هر نقطه از فلسطین اشغالی را هدف قرار دهد.

در این میان، اما عده‌ای که تا پیش از این، حمله مستقیم به اسرائیل را با تصور “ترس ایران از پاسخ احتمالی” بعید می‌شمردند، اکنون که چنین حمله‌ای بر خلاف انتظار آنها انجام شده، این گزاره نادرست را در اشکال مختلف در فضای مجازی مطرح می‌کنند که “چون این حمله هیچ تلفاتی نداشته، پس موفقیت‌آمیز نبوده است!”

این در حالیست که اگر کسی کمترین شناختی از ژئوپلیتیک منطقه داشته باشد، می‌داند که تلفات نگرفتن از اسرائیل به دلیل عدم برخورداری از عمق استراتژیک، سخت‌تر از تلفات گرفتن از آن است. به عبارت دیگر، در سرزمینی که به دلیل عرض جغرافیایی محدود و تراکم جمعیتی بالا و نزدیکی مناطق شهری و صنعتی به مرزها، اصابت حتی یک موشکِ بی‌هدف هم می‌تواند خسارات جانی به همراه داشته باشد، نقطه‌زنی مناطق نظامی خالی از سکنه قطعا هم بیانگیر اشراف اطلاعاتی کامل بر جغرافیای رژیم صهیونیستی و هم گویای دقت بالای موشک‌های شلیک‌شده است؛ وگرنه ایران پیشتر در ۱۷ شهریور ۱۳۹۷ با فرود آوردن فاتح-۱۱۰ در همان اتاقی که جلسه سران حزب دموکرات کردستان ایران (حدکا) در آن در حال برگزاری بود، دقت مرگبار موشک‌های خود را به اثبات رسانده بود.

اما فارغ از اینکه پاسخ تاریخی ایران به تجاوزگری رژیم صهیونیستی بر روی زمین تلفاتی به همراه داشته است یا خیر یا اینکه اساسا ایران در سناریوسازی این حمله، اهداف انسانی را مدنظر قرار داده بود یا نه، نفسِ این حمله به خودی خود از جهات بسیاری برای ایران و دکترین دفاعی- امنیتی آن ارزشمند بود. در واقع، ایران با این حمله نشان داد که:

۱- با موشک‌ها و پهپاد‌های دوربرد خود قابلیت هدف قرار دادن هر نقطه‌ای در اراضی اشغالی را دارد؛ به بیان دیگر، توانمندی‌های موشکی دوربرد خود را برای اولین بار از روی کاغذ به روی زمین منتقل کرد.
۲- ترسی از رویارویی مستقیم با اسرائیل ندارد و برخلاف تصورات، خودش را در پس یک جنگ نیابتی با رژیم صهیونیستی پنهان نکرده است.
۳- به تنهایی (و بدون پشتیبانی و استفاده از ظرفیت گروه‌های مقاومت) می‌تواند با دشمنانش مقابله کند.
۴- با یک حمله ترکیبی گسترده (پهپادی-موشکی) به‌راحتی می‌توان از سامانه پدافندی چندلایه اسرائیل (گنبد آهنین، سامانه پیکان، فلاخن داوود و جت‌های شکاری) و سامانه پدافندی پشتیبان پاتریوت آمریکا عبور کرد.
۵- از این پس، در صورت هرگونه تجاوز، خودش از خاک خودش به اسرائیل پاسخ خواهد داد. (افزایش سطح بازدارندگی در برابر تهدیدات اسرائیل)
۶- در هر زمان که اراده کند می‌تواند قواعد بازی را -فراتر از پیش‌بینی کارشناسان و نهاد‌های اطلاعاتی- تغییر دهد.
۷- فقدان عمق استراتژیک (نزدیکی مرز‌ها به مناطق شهری و صنعتی به دلیل عرض جغرافیایی محدود) همچنان بزرگترین معضل و نقطه ضعف رژیم صهیونیستی است که جبهه داخلی آن را به شدت در برابر حملات هوایی آسیب‌پذیر می‌کند.

با توجه به این نکات، می‌توان گفت که آموزه‌ها و تجارب به‌دست‌آمده ایران از این حمله و پیامی که این حمله برای رژیم صهیونیستی و حامیان آن در خارج از سرزمین‌های اشغالی داشت، به مراتب مهمتر و ارزشمندتر از تلفاتی بود که این حمله می‌توانست به همراه داشته باشد.