ماجرای سیگنال رادیویی مرموز روسیه چیست؟

عصر ایران نوشت: با تنظیم روی فرکانس رادیویی موج کوتاه ۴۶۲۵ کیلوهرتز، طعم معمایی را خواهید چشید که برای بیش از چهار دهه جهان را گیج کرده است. این ایستگاه، واقع در روسیه، بیش از ۴۰ سال را صرف مخابره طیف مرموزی از بیپ ها، وزوز‌ها و عبارات گفتاری کرده است. این روند تقریبا بدون وقفه بوده و هیچ کس تاکنون ادعای مالکیت نکرده یا توضیح رسمی درباره آن نداده است. بیشتر از صدا‌های مبهم، این کمبود اطلاعات است که همچنان جهان را سردرگم می‌کند.

این ایستگاه که یو وی بی-۷۶ (UVB-۷۶) نام دارد و بعدا نام مستعار “بازر” (The Buzzer) برای آن انتخاب شد، احتمالا حداقل از دهه ۱۹۷۰ پخش می‌شود.

نظریه‌ها درباره ایستگاه یو وی بی-۷۶

نظریه‌ها فراوان هستند. رادیو موج کوتاه به سیگنال‌ها اجازه می‌دهد تا مسافت دورتری سفر کنند – در این مورد، آن‌ها کل روسیه و فراتر از آن را پوشش می‌دهند. برخی بر این باورند که سیگنال‌ها می‌تواند بخشی از شبکه ارتباطی نظامی روسیه باشد که به زیردریایی‌ها یا نیرو‌های نظامی مخابره می‌شود. 
 
شاید این نوعی دستگاه روز رستاخیز “دست مرده” (Dead Hand) برای فعال سازی خودکار موشک‌های بالستیک و حملات هسته‌ای باشد. این سیگنال طی جنگ سرد نمایان شد، از این رو می‌تواند یک مخابره شبکه جاسوسی باشد. 

یک نظریه این است که سیگنال از یک ایستگاه اعداد است که این ایستگاه رادیویی برای ارسال پیام‌های رمزگذاری شده از طریق اعداد یا با استفاده از صدا، کد مورس یا سایر کد‌های دیجیتالی راه اندازی می‌شود. محبوبیت این ایستگاه‌ها در پایان جنگ جهانی اول افزایش یافت. طی جنگ سرد، آن‌ها ابزار مفیدی برای ارسال پیام‌های محرمانه بودند. فعالیت یو وی بی-۷۶ تنها پس از فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی افزایش یافت.

از زمانی که علاقمندان نظارت خود را در سال ۱۹۸۲ آغاز کردند، این ایستگاه دستخوش تغییرات اندکی شده است. در ابتدا، سیگنال رادیویی فقط یک سری بیپ بود. در سال ۱۹۹۲، این به وزوز‌ها – تُنی شبیه آژیر مه – تغییر یافت از این رو، نام مستعار “بازر” برای آن انتخاب شد. همچنین، هر هفته یا دو هفته، یک زن یا مرد فهرستی از نام ها، واژه‌ها یا اعداد را می‌خواند. تصادفی بودن در صدا‌ها متفاوت است.

روسیه ۴۰ سال است که یک سیگنال رادیویی مرموز مخابره می‌کند – و هیچ کس نمی‌داند چرا!

اتفاقی عجیب در سال ۲۰۱۰

همه این‌ها به خودی خود عجیب است، اما در سال ۲۰۱۰، یک اتفاق غیرمنتطره رخ داد.

مخابره سیگنال برای یک روز متوقف شد. سکوت محض. روز بعد، پخش سیگنال از سر گرفته شد، انگار که هیچ اتفاقی رخ نداده است. سپس، در آگوست ۲۰۱۰، چندین مکث در پخش رخ داد، از جمله در ۲۵ آگوست، زمانی که شنوندگان چیزی را شنیدند که برخی آن را به عنوان صدای راه رفتن افراد در یک اتاق توصیف کردند. این پخش‌های غیرمعمول شامل چیزی می‌شد که در برهه‌ای از زمان ممکن بود کد مورس باشد. سپس، ایستگاه قطعاتی از باله “دریاچه قو” چایکوفسکی را پخش کرد و شناسه تماس از یو وی بی-۷۶ به Mikhail Dumitri Zhengya Boris (MDZhB) تغییر کرد.

تقریبا در همان زمان، سایت مخابره به نظر می‌رسید که مکان خود را تغییر داده است. سیگنال در اصل از جایی که ردیاب‌ها معتقد بودند یک پایگاه نظامی روسیه در شهر پوواروو (Povarovo)، تقریبا ۳۱ کیلومتری مسکو، است، سرچشمه می‌گرفت. در سپتامبر ۲۰۱۰ همه چیز تغییر کرد و دنبال کردن سیگنال دشوارتر شد. اکنون بسیاری بر این باورند که مسئولیت این ایستگاه بر عهده چندین سایت رسمی ارتباطات دولتی، از جمله یکی در سنت پترزبورگ و دیگری در مسکو است.

زمانی که کاوشگران غیرمجاز حدود یک سال پس از اینکه ردیابی سیگنال دشوارتر شد، از سایت پوواروو بازدید کردند، دریافتند که پایگاه متروکه شده است. آن‌ها ادعا کردند دفترچه‌ای کشف کرده اند که جزئیات برنامه‌های پخش شده از سال ۲۰۰۵ را نشان می‌دهد. به گفته مردم محلی، ارتش روسیه طی یک شب و در کمتر از ۹۰ دقیقه سایت را به حال خود رها کرد.

روسیه ۴۰ سال است که یک سیگنال رادیویی مرموز مخابره می‌کند – و هیچ کس نمی‌داند چرا!

“بازر” چه کاربردی دارد؟

به اعتقاد دیوید استاپلز، متخصص در پژوهش و توسعه سامانه‌های شناسایی، نظارت و ناوبری مبتنی بر فضا، “بازر” یکی از معما‌هایی است که هنوز پاسخی برای آن ارائه نشده است. برای کشف کل حقیقت، خود روس‌ها باید شفاف سازی کنند. تقریبا به طور قطع می‌توان گفت که دولت روسیه از این ایستگاه استفاده می‌کند. اگر این گونه باشد احتمالا اهداف صلح آمیزی را دنبال نمی‌کند.

استاپلز استاد مهندسی الکترونیک و رادیو در دانشگاه سیتی لندن نیز است. وی معتقد است این ایستگاه احتمالا در صورت وقوع جنگ هسته‌ای یا جنگی که موجب از بین رفتن ارتباطات ملی روسیه شود، به کار گرفته خواهد شد. به دلیل ماهیت قدرتمند پخش، این ممکن است یک کانال اضطراری برای ارتباط در زمان‌های درگیری ارائه کند. روس‌ها ممکن است این کانال را برای دفاع هوایی یا نوعی از دفاع اختصاص دهند.

به گفته استاپلز، وقتی سازمانی می‌خواهد کنترل فرکانسی را حفظ کند، اغلب یک پیام آزمایشی پایه را به طور مکرر پخش می‌کند که چندان توجهات را جلب نمی‌کند. با این وجود، این درباره یو وی بی-۷۶ صدق نمی‌کند. مالکان سیگنال کانالی همه جهته را با یک فرستنده فوق العاده قوی اداره می‌کنند که رشته‌ای به ظاهر نامفهوم از صد‌ها را پخش می‌کند.

با این وجود، چندین نظریه دیگر نیز استاپلز را مجذوب خود کرده اند. یکی از موارد این است که یو وی بی-۷۶ یک سامانه “دست مرده” باشد که در صورت نابودی روسیه می‌تواند به نحوی یک حمله هسته‌ای تلافی جویانه را آغاز کند. مورد دیگر این است که بازر روشی برای ارسال سیگنال‌های رادیویی به اتمسفر برای جستجوی یوفو‌ها است.

از نظریه‌های دیگر می‌توان به نوعی پژوهش یونوسفر، طرحی که به طور مستقیم با نیروگاه چرنوبیل مرتبط است، یک سامانه ارتباطات زیردریایی روسی، یا یک شبکه جاسوسی بین المللی اشاره کرد؛ و آن‌ها هنوز تعداد انگشت شماری از ایده‌هایی هستند که مردم درباره یو وی بی-۷۶ مطرح کرده اند.