وضعیت تکان‌دهنده فوتبال ایران پس از بمب‌هایی که منفجر شدند

برای نخستین بار در لیگ برتر قانون سقف بودجه برای باشگاه ها اعمال شده است. برای باشگاه هایی که در لیگ قهرمانان آسیا حضور دارند سقف بودجه ۳۲۵ میلیارد تومانی و برای سایر باشگاه ها سقف بودجه ۲۵۰ میلیارد تومانی برای خرید بازیکن و مربی در نظر گرفته شده است.

در ابتدا تصور می شد که این قانون مانند همان سقف قراردادهای معروف دوران مدیریت عزیزالله محمدی در سازمان لیگ، سمبلیک و برای رفع تکلیف است اما وقتی باشگاه های خاطی به زمین سفت خوردند، متوجه شدند باید برای تنظیم قراردادها و در واقع کاهش آنها، وارد عمل شوند.

پیش از این به ندرت افرادی پیدا می شدند که می پذیرفتند این باشگاه های فعال در رقابت های لیگ برتر هستند که در پروسه ریال پاشی در بازار نقل و انتقالات، نقش اول را ایفا می کنند اما مزیت سقف قرارداد فعلی این بود که خیلی ها به این نتیجه رسیدند، این بازیکنان نیستند که به زور از باشگاه ها پول می گیرند و قراردادهای افسانه ای منعقد می کنند؛ بلکه این مسئله به واسطه رضایت قلبی مدیران باشگاه هاست که عموما از کیسه خلیفه بذل و بخشش می کنند!

ذکر نکته ای را در این مناقشه ضروری می دانیم؛ از این بابت که به هیچ وجه مخالف پرداخت های میلیاردی و سود بردن بازیکنان از بازار فوتبال کشور نیستیم. زحمات آنها سر جای خود محفوظ اما حساب و کتاب باشگاه های دولتی ایران باید با هم جور در بیاید که در عمده موارد این طور نیست. باشگاه های ورشکسته و بدهکار ایران، قرار نیست هر فصل با ریال پاشی های افسارگسیخته در نقل و انتقالات و همچنین ارزپاشی برای بازیکنان خارجی، معادل بخشی از بودجه های یک وزارتخانه کلان در کشور، مجموعه خود را بدهکار کنند؛ تا جایی که راهروهای کمیته های انضباطی و تعیین وضعیت به دادگستری شبیه شوند.

این قانون بر همگان ثابت کرد آنچه مایه ورشستگی باشگاه های ایران شد، محصول مدیریت افرادی بود که مدیران هزینه بوده و هستند و کاری به جز تلف کردن بودجه های دولتی از ردیف بیت المال نداشتند. مسئله ای که باعث این سراسیمگی عجیب در کاهش قراردادهای بازیکنان شده، بار دیگر نشان داد درد اصلی فوتبال این مملکت، مدیریت است و بازیکنان کمترین سهم را در این نابسمانی ها دارند.