خبر فروش باشگاه خصوصی نساجی تلنگر دیگری بود به ساختار فوتبال ایرانی و یک‌بار دیگر ثابت کرد بخش خصوصی در این فوتبال خیلی دوام نمی‌آورد. ماجرای استیل‌آذین البته با نساجی خیلی فرق دارد اما به هر حال استیل‌آذین هم یک تیم خصوصی بود. همین حالا تراکتور هم خصوصی است که مشکلات خاص خود را دارد. […]
خبر فروش باشگاه خصوصی نساجی تلنگر دیگری بود به ساختار فوتبال ایرانی و یک‌بار دیگر ثابت کرد بخش خصوصی در این فوتبال خیلی دوام نمی‌آورد. ماجرای استیل‌آذین البته با نساجی خیلی فرق دارد اما به هر حال استیل‌آذین هم یک تیم خصوصی بود. همین حالا تراکتور هم خصوصی است که مشکلات خاص خود را دارد. آنها البته پول دارند ولی کاملاً مشخص است که مشکل هم دارند و باید دید تا چند سال بعد تراکتور به سرنوشت ماشین‌سازی دیگر تیم ریشه‌دار تبریز دچار می‌شود یا نه؟
یک مالک باشگاه خصوصی راه‌های زیادی برای درآمدزایی ندارد و در نهایت محکوم به هزینه کردن از جیب است. عجیب اینکه حتی باشگاه‌های دولتی و نیمه‌دولتی هم راه‌های درآمدزایی چندانی ندارند و در نتیجه به صغیر و کبیر بدهکارند و بعضاً مثل استقلال به خاطر همین بدهی‌ها فرصت حضور در لیگ قهرمانان آسیا را هم از دست می‌دهند. پشیمان شدن مالکان بخش خصوصی از سرمایه‌گذاری در فوتبال و البته مشکلات بی‌انتهای تیم‌های دولتی یک‌بار دیگر و برای هزارمین بار ثابت می‌کند که ما راه اداره فوتبال و درآمدزایی از آن را بلد نیستیم و تازه اصرار عجیبی هم روی همان راه‌های غلط قبلی داریم و حاضر به اصلاح آنها نیستیم. دیروز استیل‌آذین و سایر تیم‌های خصوصی رفتند و امروز نساجی می‌رود اما شک نکنید که با روش‌های غلط فعلی بقیه باشگاه‌های خصوصی هم رفتنی‌اند و باشگاه‌های دولتی مثل بعضی از بانک‌ها و مؤسسات مالی ورشکسته خواهند شد؛ هر چند که همین حالا هم باید بسیاری از آنها را ورشکسته قلمداد کرد.
فوتبال 
پرسپولیس
استقلال
