خورشید کوچک‌تر از آن چیزی است که تصور می‌شد!

تینا مزدکی_ خورشید ما تا حدودی کوچکتر از چیزی است که به نظر می‌رسد، که می‌تواند درک ما را از ساختار و رفتار درونی آن تغییر دهد. از نظر تاریخی، ستاره شناسان اندازه خورشید را با اندازه گیری بخشی که نور ساطع می‌کند، به نام فوتوسفر، تخمین زده‌اند. این کار در زمان خورشید گرفتگی انجام می‌شود. با این حال تخمین متفاوتی از شعاع خورشید را می‌توان با اندازه گیری امواج صوتی که از آن عبور می‌کنند پیدا کرد.

اکنون تیمی متشکل از دو ستاره شناس شواهدی یافته‌اند که نشان می‌دهد شعاع خورشید ما چند صدم درصد باریک‌تر از تحلیل‌های قبلی است. چند صدم درصد ممکن است زیاد به نظر نرسد، اما می‌تواند تفاوت قابل‌توجهی در نحوه درک دانشمندان از توپ درخشانی که حیات را در سیاره ما فراهم می‌کند، ایجاد کند.

نتایج جدید، که در حال حاضر تحت بررسی همتایان قرار دارند، بر اساس امواج صوتی تولید شده و به دام افتاده در داخل پلاسمای داغ داخلی خورشید، به نام «فشار» یا حالت‌های p هستند. این صداهای طنین انداز می‌توانند به تغییرات فشار داخل خورشید اشاره کنند.

به گفته اخترفیزیکدانان ماسائو تاکاتا از دانشگاه توکیو و داگلاس گوگ از دانشگاه کمبریج، نوسانات حالت p اجازه می‌دهد تا در مقایسه با سایر امواج صوتی نوسانی، نمای “به لحاظ دینامیکی قوی تر” از داخل خورشید را مشاهده کنیم.

برای درک این معنی، ساده‌تر است که خورشید را به‌عنوان یک زنگ در حال زنگ زدن تصور کنیم، البته نه زنگی که یک بار زده شده باشد؛ زنگی که دانشمندان دانشگاه استنفورد توصیف می‌کنند که دائماً توسط بسیاری از دانه‌های ریز شن کوبیده می‌شود. تمام آن لرزش لرزه ای میلیون ها موج صوتی نوسانی یا “حالت” تولید می کند که دانشمندان می توانند از راه دور آنها را اندازه گیری کنند.

علاوه بر فشار و کشش امواج p، امواجی وجود دارد که تحت نیروی گرانش به سمت بالا و پایین حرکت می‌کنند، به نام حالت‌های g، که زمانی که به سطح ستاره نزدیک‌تر می‌شوند، به آنها حالت f گفته می‌شود. همانطور که ستارگان متراکم تر می‌شوند، حالت های دیگری می توانند ایجاد شوند که برای توصیف ویژگی‌های جسم مورد استفاده قرار می‌گیرند.

حالت‌های F مخصوصاً برای مطالعه پلاسمای داغ در حال چرخش در داخل خورشید مفید هستند، در حالی که حالت‌های p برای جمع‌آوری هارمونیک‌های کروی خورشید بسیار مفید هستند.

این به این دلیل است که حالت‌های p از طریق نوسانات فشار در داخل خورشید تولید می‌شوند. همانطور که این امواج به سمت بیرون حرکت می کنند، به سطح خورشید (فتوسفر آن) برخورد می کنند و دوباره به سمت داخل منعکس می شوند، در حالی که از میان پلاسمای متلاطم حرکت می کنند تا قسمت دیگری از سطح خورشید را کمانه کنند. ترکیب تعداد زیادی از این حالت ها می تواند تصویری از ساختار و رفتار خورشید ایجاد کند.

محاسبات آنها فقط با استفاده از فرکانس‌های حالت p نشان می‌دهد که شعاع فتوسفر خورشیدی کمی کوچکتر از مدل خورشیدی استاندارد است.

منبع: sciencealert

۲۲۷۲۲۷