تا به حال به کاریکاتور بدون شرح دقت کرده‌اید؟ هنر کاریکاتور هنر اغراق است و در آن انتخاب سوژه به اندازه پرداخت اهمیت دارد. کاریکاتوریست مثل هر هنرمند دیگری با استفاده از هنرش می‌خواهد حرفی بزند، قدمی بردارد تا مشکلی را حل و فردایی بهتر برای جامعه بسازد. اغلب کاریکاتوریست‌ها برای توضیح کارشان شرح می‌نویسند […]
تا به حال به کاریکاتور بدون شرح دقت کرده‌اید؟ هنر کاریکاتور هنر اغراق است و در آن انتخاب سوژه به اندازه پرداخت اهمیت دارد. کاریکاتوریست مثل هر هنرمند دیگری با استفاده از هنرش می‌خواهد حرفی بزند، قدمی بردارد تا مشکلی را حل و فردایی بهتر برای جامعه بسازد. اغلب کاریکاتوریست‌ها برای توضیح کارشان شرح می‌نویسند تا به مخاطب توضیح بدهند این سوژه از کجا آمده و بعد با هنرشان حرف اصلی را درون تصویر ترسیم می‌کنند. اما گاهی سوژه آنقدر گویاست که نیاز به هیچ توضیحی ندارد. به این دسته کاریکاتورها «بدون شرح» می‌گویند، یعنی خود سوژه آنقدر گویاست که نیاز به هیچ توضیح اضافه ندارد! نه پایین کاریکاتور و نه درون کارتون از قول کاراکترها!
به حرف‌های سرمربی تیم ملی هنگ کنگ – رقیب امروز کشورمان در مسیر جام جهانی ۲۰۲۶ – که چهارشنبه ظهر اعلام شد دقت کنید؛ یورن آندرسون، سرمربی تیم ملی فوتبال هنگ‌کنگ در نشست خبری پیش از بازی با ایران در مقدماتی جام جهانی گفت: «۴۰ سال است در فوتبال حضور دارم و تا الان زمینی به بدی زمین تمرین روز گذشته در عمرم ندیده بودم. در مرحله اول از فدراسیون فوتبال ایران انتظار احترام داریم.»
تک تک این جملات را در این سال‌ها تک تک خبرنگاران رسانه‌های مختلف گفته‌اند. تک تک مربیان لیگ برتر و لیگ آزادگان هر هفته در مصاحبه‌های قبل و بعد بازی آن را تکرار کردند، هر بازیکنی که فقط یک فصل در فوتبال ایران بازی کرده این جملات را بیش از ۱۰ بار بر زبان آورده و نتیجه؛ هیچ! جالب اینکه ما راه فرار هم نداریم. همه جای دنیا وقتی ایرادی را می‌بینند و می‌گویند، مسئولان مربوطه توجیهی دارند که «مدیران قبلی کم کاری کرده‌اند و به ما فرصت بدهید تا آن را درست کنیم» اما ما در ایران همین دلخوشی را هم نداریم!
اینجا مسئولان فعلی فوتبال همان مسئولان دهه‌های قبل هستند و به طور طبیعی نمی‌آیند از کم کاری خود حرفی بزنند! بنابراین با پاک کردن صورت مسئله حسرت غر زدن را هم به دل ما می‌گذارند! اینجا مسئولین فدراسیون و هیات ها پاسخگوی رسانه‌ها یا مردم نیستند و اصلاً کاری با رسانه‌ها و حرف مردم ندارند.
فقط به همین نکته دقت کنید و دیگر مثل یک کازیکاتور بدون شرح جایی برای حرف نمی‌ماند. ورزشگاه راه آهن تهران بیش از ۱۰ سال است که پذیرای هیچ تیم یا هیچ مسابقه رسمی نیست. اینجا ورزشگاهی است که هر هفته بازی لیگ برتر در آن برگزار می‌شود – مثلاً تختی آبادان – خط کشی ندارد چه رسد به چمن؛ حال تصور کنید ورزشگاهی که یک دهه تعطیل بوده چه شرایطی دارد!
همه جای دنیا فدراسیون میزبان بهترین چمن و امکانات خود را در اختیار میهمان می‌گذارد. ایرانی‌ها در حرف خود را به مهمان نوازی شهره عالم می‌دانند و ببینید که در عمل مسئولان فدراسیون فوتبال چه رفتاری با مهمان می‌کنند…
فوتبال 
پرسپولیس
استقلال
