یک سوزن به خود، یک جوالدوز به دیگران!/ آقای قلعه‌نویی؛ دم شما گرم!

در کار رسانه برای مصاحبه گرفتن هم‌آدابی هست. شما نباید وارد حیطه خصوصی افراد شوید و علاوه بر آداب اجتماعی، آداب حرفه‌ای را هم باید رعایت کنید. اما از این اصول که بگذریم فروعی هم وجود دارد که در جای خود بسیار مهم است.

مثلاً اگر خبرنگار از کسی سوالی بپرسد که جواب، مخالفت یا انکار آن ماجرا باشد برای رسانه خوب نیست. ما باید به همه مسائل اشراف داشته باشیم و سوالی که می‌پرسیم همراه با عقبه ای از اسناد و دانایی باشد.

اما نگاه کنید به خیلی از سوالاتی که همکاران ما از افراد می‌پرسند که هیچ کدام این شرایط را ندارد. از طرف می‌پرسی «فلان روز چرا فلان جا بودی؟» و او می‌گوید: «من اصلاً آنجا نبودم!» و نمونه دیگر همین سوالی که پس از بازی با هنگ کنگ از امیر قلعه‌نویی پرسیده شد.

درست مثل این می‌ماند که از یک نفر بپرسی «شام چه خوردی»! این سوال به اندازه کافی زشت هست، چرا که دخالت در حریم خصوصی افراد است و هیچ نفعی برای هیچ تخصصی ندارد، یک سلیقه کاملاً شخصی است. اما بدتر جایی است که طرف بگوید: «قیمه» و بعد شما بگویید «چرا قورمه سبزی نخوردی!» یا وارد خانه‌ای شوید و به صاحبخانه بگویید «چرا به جای شوفاژ بخاری نمی‌گذارید؟»

همه دنیا می‌دانند که انتخاب سیستم و نفرات کاملاً در حیطه اختیارات سرمربی و کادر فنی است. کارشناسان می‌توانند نقد کنند که مثلاً ترکیب تیم ضعیف بود یا در فلان نقطه ضعف داشتیم یا سیستم ما در فلان دقایق ایراد داشت، اما خبرنگاری که به ورزشگاه رفته مگر کارشناس است؟

مگر مربی است؟ مگر با تیم زندگی می‌کند؟ مگر می‌داند که قبل از مسابقه بازیکنان چه شرایطی داشتند؟ می‌داند که در ذهن سرمربی چه می‌گذرد و او برای بازی بعد چه نقشه‌هایی دارد؟ چطور به خود اجازه می‌دهیم که بگوییم چرا فلان بازیکن را دیر به میدان آوردی؟

و اینجاست که باید به قلعه‌نویی یک نمره مثبت داد که چقدر با تجربه و خویشتن ‌دار در قبال یک سوال غلط چنین جوابی می‌دهد. سرمربی تیم ملی فوتبال پس از بازی با هنگ‌کنگ در پاسخ به این سوال که بهتر نبود از بازیکنان جوان‌تر استفاده کند، گفت: «اجازه بدهید تصمیم گیری‌ها را ما انجام بدهیم. ما در تمرینات هستیم. تغییرات احتیاج به زمان دارد و بازی‌های جام جهانی پیش رو است. این کار را من بلدم.»

سرمربی تیم ملی فوتبال در خصوص انتقادات از میانگین سنی بالای تیم گفت: «انتقادات هست ما باید به انتقادات احترام بگذاریم ولی مهم‌ترین چیز این است که ما کار خودمان رو بکنیم. ما با بازیکنان زندگی می‌کنیم. قشنگ رصدشان می‌کنیم، آنالیزشان می‌کنیم و بر اساس قدرت تاکتیکی خودمان و بعدا بعضی حریفان‌مان یک جابه‌جایی‌هایی را انجام می‌دهیم.»

همین امیر قلعه‌نویی را در جوانی به یاد داریم که چطور در مقابل سوالات واکنش نشان می‌داد و «علی» را صدا می‌زد!

آقای قلعه‌نویی؛ هر چقدر که آن زمان از رفتار شما در قبال سوالات ایراد گرفتیم حالا به شما آفرین می‌گوییم. دم شما گرم!