ضمیمه دانش امروز روزنامه اطلاعات نوشت: انرژی هسته‌ای این پتانسیل را دارد که جایگزین پاک‌تری برای سوخت‌های فسیلی باشد. بااین‌حال، دو چالش اصلی مانع از پذیرش گسترده آن شده‌است. مورد نخست جلوگیری از نشت آن به محیط و مورد دوم دفع ایمن حجم زیادی از زباله‌ها است . ذخیره‌سازی زباله‌های هسته‌ای تابع مقررات سختگیرانه و استانداردهای […]
ضمیمه دانش امروز روزنامه اطلاعات نوشت: انرژی هسته‌ای این پتانسیل را دارد که جایگزین پاک‌تری برای سوخت‌های فسیلی باشد. بااین‌حال، دو چالش اصلی مانع از پذیرش گسترده آن شده‌است. مورد نخست جلوگیری از نشت آن به محیط و مورد دوم دفع ایمن حجم زیادی از زباله‌ها است .
ذخیره‌سازی زباله‌های هسته‌ای تابع مقررات سختگیرانه و استانداردهای ایمنی برای تضمین حفاظت از سلامت انسان و محیط‌زیست است.
انتخاب مخزن ذخیره به عوامل مختلفی مانند نوع و سطح رادیواکتیویته و در نظر گرفتن ایمنی و امنیت طولانی‌مدت بستگی دارد. برای مثال، زباله‌های هسته‌ای سطح بالا (HLW)، پرتوزاترین و خطرناک‌ترین شکل زباله‌های هسته‌ای هستند. زباله‌های هسته‌ای سطح بالا معمولاً در ظروف مخصوص ساخته شده از محفظه فلزی یا کاسه‌های بتنی ذخیره می‌شود.
زباله‌های سطح متوسط ((ILW شامل مواد رادیواکتیو از منابع مختلف، ازجمله اجزای رآکتور، تجهیزات آلوده و برخی زباله‌های پزشکی و صنعتی هستند. این زباله‌های هسته‌ای به روشی مشابه زباله‌های هسته‌ای سطح بالا، اغلب در ظروف بتن یا محفظه فلزی ذخیره می‌شوند. زباله‌های سطح پایین (LLW) شامل مواد کمتر رادیواکتیو مانند لباس‌های حفاظتی آلوده، ابزار و تجهیزات تأسیسات هسته‌ای و همچنین مواد تأسیسات پزشکی و آزمایشگاه‌های تحقیقاتی هستند. این زباله‌ها معمولاً در مکان‌های دفن کم‌عمق ذخیره می‌شوند.
چندین کشور در حال حاضر در حال بررسی یا ساخت مخازن زمین‌شناسی عمیق به‌عنوان راه حلی دائمی برای دفع زباله‌های هسته‌ای سطح بالا هستند. این روش شامل دفن زباله در اعماق زمین در سازندهای زمین‌شناسی پایدار برای جدا نگه‌داشتن آن از محیط است. اما یافته‌های جدید دانشگاه ساسکاچوان می‌تواند کمک کند.
مهرناز میخچیان، دانشجوی دکترای دانشگاه ساسکاچوان با همکاری گروهی از پژوهشگران این دانشگاه به این نتیجه رسیده‌اند که یک ترکیب ابتکاری شیشه و سرامیک می‌تواند نویدبخش ذخیره‌سازی ایمن و طولانی‌مدت زباله‌های هسته‌ای باشد. این ترکیب جدید مقاوم در برابر خوردگی می‌تواند به ساخت مخازن ذخیره‌سازی بزرگ‌تری نسبت به مخازن استاندارد صنعتی موجود کمک کند. اگر نتایج مطالعه آنها معتبر باشد، این می‌تواند انقلابی برای صنعت هسته‌ای به‌ویژه در مورد چگونگی دفع ایمن زباله‌های هسته‌ای غیرقابل استفاده مجدد باشد.
در مطالعه‌‌ای جدید، تیم ساسکاچوان پیشرفت چشمگیری در زمینه مقاومت در برابر خوردگی و ظرفیت مواد ترکیبی داشته‌‌اند. پیش از این مشخص نبود که در طول زمان به دلیل خوردگی چه اتفاقی می‌افتد.
مهم است اطمینان حاصل شود که مواد زائد وارد محیط زیست نمی‌شوند. برای این منظور، تیم تحقیقاتی مطالعه خود را برای تعیین میزان خوردگی مواد پس از قرار گرفتن در معرض آب به مدت یک سال انجام دادند. آنها گزارش دادند که مواد عملکرد خوبی داشته است.این گروه کشف کردند که ماده ترکیبی که از رایج‌ترین نوع شیشه است در برابر خوردگی مقاومت می‌کند.
دو موضوع اصلی مربوط به دفع زباله‌های هسته‌ای وجود دارد. نگرانی های زیست‌محیطی و حجم زیاد زباله‌های تولید شده. شیشه در حال حاضر در سراسر جهان برای ذخیره‌سازی زباله‌های هسته‌ای استفاده می‌شود اما ظرفیت بارگیری آن محدود است؛ به این معنی که هر ظرف فقط می‌تواند درصد کمی از زباله را در خود جای دهد.
در مقابل، این ماده جدید می‌تواند حاوی زباله‌های بیشتری باشد که آن را به یک راه‌حل امیدوارکننده برای ذخیره‌سازی زباله‌های هسته‌ای تبدیل می‌کند.این یافته‌ها درها را برای پیشبرد پذیرش انرژی هسته‌ای و انواع راکتورهای جدید باز می‌کند.
