به گزارش خبرنگار اجتماعی زیرنویس، احمد اصل حداد، عضو هیئت علمی دانشکده صنایع در دانشگاه خواجه نصیرالدین طوسی در گفت و گو با زیرنویس در خصوص علت نگارش کتاب «نظریه درآمدشناسی؛ پایه تحول و نگرشی نو به مبانی اقتصاد» گفت: در این کتاب نظریه ای را ارائه کرده ایم که در نوع خودش بی سابقه بوده است. در […]
به گزارش خبرنگار اجتماعی زیرنویس، احمد اصل حداد، عضو هیئت علمی دانشکده صنایع در دانشگاه خواجه نصیرالدین طوسی در گفت و گو با زیرنویس در خصوص علت نگارش کتاب «نظریه درآمدشناسی؛ پایه تحول و نگرشی نو به مبانی اقتصاد» گفت: در این کتاب نظریه ای را ارائه کرده ایم که در نوع خودش بی سابقه بوده است. در واقع در کتاب، نگاه جدیدی به واژه «درآمد» داشتیم و آن را به گونه ای دیگر معرفی کردیم؛ یعنی درآمد دیگر یک عدد نیست و لازم نیست صرفا به رقم حقوق ماهیانه نگاه نکنیم. لازم است بدانیم که درآمد مثل هر کالای دیگری یک کیفیت دارد. همچنین «درآمد» انواع مختلفی از جمله پنهان و ناواضح دارد.
این استاد دانشگاه تاکید کرد: از سویی دیگر اقتصاددانان بر تولید، توزیع و مصرف تاکید دارند. در این سه مورد هم تغییراتی ایجاد کرده ایم، به طوری که «تولید» کنار گذاشته شود؛ این یعنی صرفا با تولید نمی توان اقتصاد را تعریف کرد. در کشورهای دیگر، اقتصاد فردی و ملی، فقط بر تولید بنا نشده است. مثلا ممکن است یک نفر با دزدی کردن، اقتصاد خودش را بچرخاند ولی تولید نمی کند! یا اینکه کشوری مثل تایلند، سهم تولیدش در گردش اقتصادی خیلی کمتر است. در واقع تولید، ارائه خدمات، تجارت و… همه در انتها به «درآمد» منجر می شود؛ لذا درآمد را به جای تولید را در نظر گرفته ایم.
نفت در دست داریم؛ آن را می فروشیم و به آن درآمد می گوییم، این درآمد نیست!
احمد اصل حداد در ادامه با اشاره به اینکه درآمدها را به سه دسته کلی سازنده، کاذب و مخرب تقسیم کرده اند، گفت: بهترین نوع آن، سازنده است. فعالیت های دانش بنیان از نوع درآمدهای سازنده است؛ با این وجود خیلی جالب است که بدانید بیشترین درآمد در کشور از محل درآمدهای کاذب است. در این کتاب، دلالی را درآمد کاذب مطلق نمی بینم؛ ولی درآمد نفتی را درآمد کاذب می دانم. این در حالی است که یک کالایی به اسم طلای سیاه در دست داریم و آن را می فروشیم و به آن درآمد می گوییم در حالی که اگر شما بروید طلای خودتان را بفروشید و با آن گوشت و مرغ بخرید؛ در حقیقت درآمدی کسب نکرده اید.
احمد اصل حداد، استاد دانشگاه خواجه نصیرالدین طوسی گفت: همچنین به جای واژه «توزیع»، «تصمیم گیری» را مطرح کردیم؛ مثلا اینکه برخی مسئولان جلسه می گذارند که برای هر وزارتخانه ای چه پولی را اختصاص دهند، یک نوع «تصمیم گیری» است؛ اما تمام این سالها، اقتصاددانان ایرانی از این کلمه غفلت کرده اند. در واقع عملا چنین کاری می کنند ولی با عدم توجه به این کلمات یک سری موارد اصولی را از دست داده اند.
از زمان ناصرالدین شاه که نفت را واگذار کرد تا کنون چه کرده ایم؟
وی در ادامه گفت: اگر یک وزیرنفت این موضوع را به درستی متوجه شده باشد نفت را به صورت خام نمی فروشد. از زمان ناصرالدین شاه که امتیاز نفت را واگذار کرده بود، تا به کنون در این حوزه چه کارهایی انجام شده است؟ نفت را از زمین در آورده ایم و فروخته ایم؛ در صورتی که می توانستیم این طلای سیاه را به محصولات ارزشمندی تبدیل کنیم و بعد بفروشیم و جوان ها را به کار بگیریم.
اگر قرار بود یک دکتر مسافرکش شود پس چرا از اول رویش سرمایه گذاری کردند؟
این استاد دانشگاه در ادامه در تبیین صحبت هایش تاکید کرد: درآمدهای مخرب هم مثل دزدی ، کارهای خلاف و… است. الان همه موارد کسب درآمد را در کشور خودمان می بینیم ولی از نظر اجتماعی؛ فکری برای آن نداریم که چطور می توانیم این درآمد را به نوع دیگری که ارزشمندتر است تبدیل کنیم. وقتی تفاوت اینها را تشخیص دهیم، از نظر اجتماعی نیز می توان آنها را تغییر داد. وقتی فردی آموزش می بینید و مدرک دکتری می گیرد، انتظار داریم که درآمد خوبی داشته باشد و کارهای علمی انجام دهد؛ اما می بینیم که این فرد به راحتی از دست می رود و تبدیل به مسافرکش ، کولبر و… می شود. اصلا اگر قرار بود یک دکتر مسافرکش شود، پس چرا آنقدر رویش هزینه شد؟ اینها نشان از مدیریت اقتصادی غلطی است که سالها در کشور داشته ایم. به راحتی می توان این موضوع را برعکس کرد؛ در صورتی که مدیریت اقتصادی بهتری داشته باشیم.
مسئولان کاری می کنند جوانان از کشور بروند!
اصل حداد در ادامه افزود: از آنجایی که برنامه اقتصادی خوبی نداریم، سالهای زیادی است که همه سعی می کنند حقوق بگیر شوند. در حالی که می بایست جوانانمان جزء کسانی شوند که از طریق درآمدهای سازنده پول کسب می کنند. این مهم به آموزش نیاز دارد؛ اما در کشور ما شرایط برعکس است و مسئولان کاری می کنند که به کشورهای خارجی بروند.
این استاد دانشگاه خواجه نصیر در پایان گفت: شرایط موجود در این به شکلی است که مسئولان افرادی که نوآوری داشته اند را از خودشان پس می زنند و توجه کمی به آنها می کنند؛ درحالی که در کشور پیشرفته ای مثل ژاپن، نظام پیشنهادات جاری است و از کم سابقه ترین و کم سن ترین فرد یک کارخانه تا بالاترین مقام آن، می توانند نوآوری و خلاقیت داشته باشند و به راحتی درباره آن صحبت و تبادل نظر کنند.
