بدعت غلط اهدای جام بدون مسابقه کماکان از فوتبال ما قربانی می‌گیرد.
چند روز قبل وقتی اعلام شد پرسپولیس جام قهرمانی سوپرجام را پس از مسابقه با گل‌گهر در روز یک‌شنبه بالای سر خواهد برد، نوشتیم که این کار چقدر غلط است؛ از فلسفه برگزاری سوپرجام نوشتیم که شروعی است برای هر فصل، از صدای زنگی که به‌راه افتادن قطار فوتبال را خبر می‌دهد، از پخش تلویزیونی این بازی و پولی که اسپانسرها به فوتبال می‌دهند و…
دنیا می‌داند که برگزاری یک مسابقه ارزشی فراتر از ۱۰۰ جلسه تمرین دارد برای همین تا می‌توانند بازی برگزار می‌کنند، اما ما در یک رفتار کاریکاتوری -بدون توجه به فلسفه وجودی سوپرجام- تنها می‌خواهیم بیلان پر کنیم! آن از دفعه قبل که جام را با اسنپ به پرسپولیس دادند و این هم از این‌بار که این‌همه هزینه برای هیچ!
نگاهی به صورت بازیکنان پرسپولیس در حین مراسم بیاندازید؛ اثری از شادی واقعی در آنها می‌بینید؟ انگار «بالماسکه‌ای» بود و هرکس مجبور به ایفای نقشی که صاحبخانه برایش تعیین کرده و علاقه‌ای به آن ندارد! بازیکنان به آپشن قراردادشان فکر می‌کردند و اینکه چقدر قرار است از این بابت گیرشان بیاید! البته باز جای خوشبختی بود چرا که ما تجربه سوپرجامی را داریم که بازیکنان حتی شادی هم نکردند!
سوال اینجاست که اصلا برای چه؟ چقدر باید هزینه بدهیم تا از مسیر اشتباه برگردیم؟ چنین جام‌هایی چه آورده‌ای دارند؟ چه گرهی از کار تیم و سرمربی باز می‌کنند؟ برای پیشرفت فوتبال چه سودی دارند؟ حدیث امام جعفر صادق (ع) که می‌فرماید «مزد کارگر را قبل از خشک شدن عرق او بدهید» کجا قرار است سرلوحه ما قرار گیرد؟ قدیمی‌ها که می‌گفتند «کت‌شلوار بعد عید به‌درد گَل منار می‌خوره» هم یعنی هر کاری در زمان خود ارزش دارد.
جمع‌بندی اینکه سوپرجام باید قبل از فصل برگزار و حتما باید بعد از یک مسابقه به برنده اعطا شود و بازیکنان برای کسب جام عرق بریزند تا «شادی» موضوعیت یافته و «جشن» معنا داشته باشد. در غیر این‌صورت نفس برگزاری مراسم و اهدای جام هم مورد سوال است؛ چه رسد به هفته هفتمِ فصل بعدی!
