استقلال در شروع دوباره لیگ با یک گل مس رفسنجان را برد. گلی که یک استقلالی سابق وارد دروازه خودی کرد.
معمولاً بازیکنانی که مقابل تیم سابق خود قرار می‌گیرند از انگیزه مضاعف برخوردارند. آنها اگر در تمام طول فصل بازیکن ذخیره باشند، در دو بازی رفت و برگشت مقابل تیم قبلی در ترکیب اصلی قرار می‌گیرند و معمولاً بهترین نمایش خود را دارند. انگیزه می‌تواند تا حدود زیادی روی کمبودهای جسمانی را هم بپوشاند. یعنی اگر آماده نباشید هم می‌توانید با اتکا به انگیزه بیشتر از توانانتان را بگذارید.
اگر تیم سابق شما یک تیم بزرگ باشد و پرطرفدار که در کورس قهرمانی است و اگر آن بازی پخش زنده تلویزیونی باشد، این انگیزه‌ها چند برابر می‌شود. «میثم تیموری» از جمله بازیکنانی بود که یک فصل ناکام را در استقلال گذراند. در طول تاریخ ما بازیکنان بسیاری داشتیم که در تیمهای خود ستاره بودند اما وقتی به این دو تیم پرطرفدار آمدند نتوانستند کیفیت سابق را تکرار کنند. این دلیل ضعف آنها نبوده و نیست. آنها در ادامه به تیمهای دیگر رفته و کار کرده اند.
البته استثنا هم هست؛ بازیکنانی که وقتی از این دو تیم رفته‌اند آنقدر خوب بودند که دوباره برگشتند. همین استثناها انگیزه سایر بازیکنان هستند که در تیمهای دیگر بدرخشند و به تیم محبوب خود برگردند اما همه استثنا نیستند. اما همین انگیزه اگر تبدیل به استرس شود تاثیر منفی در کیفیت کار بازیکن می‌گذارد. درست مثل غرور و اعتماد به نفس که یک مرز باریک دارند. یکی شما را به اوج خوشبختی می‌رساند و دیگری شما را به زمین می‌زند.
میثم تیموری این سال‌ها در مس رفسنجان مهره ثابت بود و همیشه خوب اما مقابل استقلال هیچ وقت نتوانسته به خواسته‌اش برسد. او این هفته در مسابقه‌ای که سه امتیازش خیلی برای دو مربی مهم بود، به اشتباه روی ارسال سعید مهری دروازه خودی را گشود و سه امتیاز را تقدیم نکونام کرد.
شاید بعد از ساکت الهامی، میثم تیموری بیشترین انگیزه را برای بردن این بازی داشت اما وقتی تمرکز را برای یک لحظه برابر تیم های بزرگ از دست بدهید تنبیه خواهید شد.
