سید علی دوستی موسوی: وزارت جهادکشاورزی درهفته های اخیر بارها از تلاش برای کاهش قیمت گوشت قرمز از طریق افزایش واردات این کالا از کشورهای مختلف خبرداده واین اقدامش را باعث و بانی کاهش قیمت این کالا درکشور برشمرده است. براین اساس، بهای متوسط هرکیلو گوشت گرم گوسفند توزیعی درفروشگاه های زنجیره ای بین […]
سید علی دوستی موسوی: وزارت جهادکشاورزی درهفته های اخیر بارها از تلاش برای کاهش قیمت گوشت قرمز از طریق افزایش واردات این کالا از کشورهای مختلف خبرداده واین اقدامش را باعث و بانی کاهش قیمت این کالا درکشور برشمرده است.
براین اساس، بهای متوسط هرکیلو گوشت گرم گوسفند توزیعی درفروشگاه های زنجیره ای بین ۳۳۰ تا ۳۹۰ هزار تومان است حال آن که بهای این کالا درفروشگاه های دیگربه حدود ۶۰۰هزار تومان می رسد واز این زاویه، خرید گوشت های وارداتی به صرفه به نظر می رسد.
اما این همه ماجرا نیست؛ چرا که براساس مشاهدات میدانی متعدد، گوشت های وارداتی از کیفیت لازم برخوردار نیست واین امر خرید آن را از صرفه می اندازد.
به عبارت دقیق تر، اولا چربی موجود دراین گوشت ها بسیار بیشتر از حد معمول است که این چربی چون به قیمت گوشت محاسبه می شود ومورد استفاده هم قرار نمی گیرد و جدا می شود، صرفه اقتصادی خرید را کاهش داده و بهای خالص گوشت را به نزدیکی همان بهای رایج دربازار می رساند .
ثانیاً برخی از این گوشت ها به اصطلاح چغر و دیرپز و سفت بوده و ممکن است مصرف آن رضایت خانوارها را جلب نکرده ومشکلاتی هم برای سلامتی افراد ایجاد کند.
این موضوع هم درباره گوشت های باز وهم درباره گوشت های بسته بندی وارداتی موجود درفروشگاه های زنجیره ای قابل مشاهده است.
لذا جای این پرسش اساسی باقی است که چرا کیفیت این گوشت ها آن طور که باید مورد توجه قرار نگرفته واز این رهگذر، شأن گرانقدر خانوارهای ایرانی رعایت نشده است.دراین راستا باید این نکته مغفول اما مهم و به حاشیه رفته را تذکر داد که قرار نیست مردم ایران هر کالایی را با هردرجه کیفیتی؛ به صرف اینکه مثلا تنظیم بازاری است و بهای آن مقداری از بهای بازارکمتراست، دریافت کنند ودم برنیاورند.
حقوق عمومی وشأن مردم ایجاب می کند مهمترین اصل درتامین مایحتاج عموم درکنار کمیت، رعایت کیفیت باشد واتفاقا هنرخاص دولت این خواهد بود که با کاستن از هزینه های سربار واردات کالا و صرفنظر کردن از بخشی از درآمدش به نفع عموم مردم، کالاهایی با قیمت مناسب وکیفیت رضایت بخش تامین کند؛ نه اینکه صرفا با تکیه برآمارکمی واردات، هر جور کالایی را به سفره مردم بفرستد وبعد هم بامصاحبه های پرآب وتاب دستاوردسازی کند.
البته بدیهی است که کالای مرغوب، گران است ومعمولا هیچ ارزانی هم بی علت نیست،اما افزایش کیفیت کالاهایی که برای عموم مردم تامین می شود وکاستن فاصله کیفی آن با کالاهایی که اقشار برخوردار تهیه می کنند، خود نوعی تلاش موثر برای کاهش فاصله طبقاتی خواهدبود.
