ارتفاع قله‌های آتشفشانی آند از ۶ هزار متر فراتر می‌رود و دمای آنها هرگز از نقطه انجماد بالاتر نمی‌رود. در ابتدا، دانشمندان معتقد بودند که آنها توسط اینکاها در آنجا پرورش داده شده‌اند؛ اما اکنون، یک مطالعه جدید شواهدی را ارائه می‌کند که نشان می‌دهد این موش‌های کوچک واقعاً خودشان به این محیط‌های خشن برای […]
ارتفاع قله‌های آتشفشانی آند از ۶ هزار متر فراتر می‌رود و دمای آنها هرگز از نقطه انجماد بالاتر نمی‌رود. در ابتدا، دانشمندان معتقد بودند که آنها توسط اینکاها در آنجا پرورش داده شده‌اند؛ اما اکنون، یک مطالعه جدید شواهدی را ارائه می‌کند که نشان می‌دهد این موش‌های کوچک واقعاً خودشان به این محیط‌های خشن برای زندگی آمده‌اند.
اینکاها، مردمانی که از اوایل قرن سیزدهم تا قرن شانزدهم در سراسر آمریکای پیش از استعمار زندگی می‌کردند، برای کاپاکوچا که یک مراسم قربانی بود، به قله‌های آند می‌رفتند. دانشمندان بر این باور بودند که موش‌ها ممکن است بخشی از قربانی‌های حیوانی بوده باشند که به خدایان اینکا تقدیم شده‌اند.
البته به گفته یک دانشمند، نمی‌توان این باستان‌شناسان را به خاطر این فرضیه، سرزنش کرد، زیرا هیچ چیز نمی‌تواند در آنجا زندگی کند. در قله‌های آتشفشان‌های بیش از ۶ کیلومتری دما هرگز بالاتر از صفر نیست، باد‌ها تند و بی‌رحمانه هستند و هر نفس هوا حاوی کمتر از نیمی از اکسیژن موجود در سطح دریا است. او این موش‌ها را با عنوان «موش‌هایی که به شیوه خشک‌کردن انجمادی مومیایی شده‌اند» توصیف کرد.
زندگی در ارتفاعات
پیدا کردن یک «موش leaf-eared» زنده در قله «لوللیلاکو» آتشفشانی که ارتفاع ۷ کیلومتری دارد و در مرز بین شیلی و آرژانتین قرار گرفته است، باعث شد که دانشمندان در مورد فرضیه دانشمند قبلی تردید کنند. این اولین پستانداری است که در چنین ارتفاعی زندگی می‌کند.
موش‌های زنده بیشتر و همچنین اجساد موش‌های مرده در آتشفشان‌های همسایه سالین، پولار و کوپیاپو پیدا شدند. تمام این آتشفشان‌ها تا ۶ هزار متر از سطح دریا بالا می‌روند. تجزیه و تحلیل اجساد همچنان یک چیز را تأیید می‌کند: موش‌ها خود به آنجا رسیده‌اند.
شواهدی برای این امر از اندازه‌گیری غلظت کربن ۱۴ بدست آمد، اتمی که با سرعت مشخصی تجزیه می‌شود. بر اساس این مطالعه، در نتیجه انجام این کار با مومیایی موش‌ها، دانشمندان دریافتند که برخی از آنها تنها چند دهه پیش مرده بودند، در حالی که برخی از آنها حداکثر ۳۵۰ سال پیش مرده بودند. این امر ثابت می‌کند که غیر ممکن است، امپراتوری اینکا که یک قرن کامل قبل از پیدا شدن قدیمی‌ترین موش‌ها از بین رفته بود، موش‌ها را تا این قله حمل کرده باشند.
این گونه خاص از «موش leaf-eared» یکی از رایج‌ترین پستانداران کوچک در ارتفاعات آند مرکزی است. با این حال، هیچ کس قبلا حدس نمی‌زد که آنها در چنین ارتفاعات بالایی که بیش از ۶ کیلومتر بالاتر از سطح دریا است، زندگی کنند. گفته می‌شود رکورد پیدا کردن یک موجود زنده، مربوط به پیدا کردن یک موش در ارتفاع ۷ کیلومتری قله آتشفشان «لوللیلاکو» است.
اکنون، با کشف مومیایی موش از قله چندین آتشفشان دیگر در همان منطقه، شواهد بیشتری مبنی بر وجود جمعیت‌های طولانی مدت در ارتفاعات بالا وجود دارد. این موش‌های زنده گرفته شده نشان‌دهنده بالاترین رکورد‌های مبتنی بر نمونه از پستانداران در جهان هستند؛ این کشف مهم است، زیرا قبلاً تصور می‌شد چنین ارتفاعات شدید برای پستانداران کاملاً غیرقابل سکونت است. اما، این بدان معنا نیست که این معما به طور کامل حل شده است.
فرار از شکارچیان؟
دانشمندان هنوز در تعجب هستند که چگونه این حیوانات کوچک می‌توانند در چنین محیط‌های خشن زنده بمانند. قله «لوللیلاکو» که در رشته کوه «Puna de Atacama»، در آند قرار دارد، یکی از خشن‌ترین محیط‌های روی زمین است.
گفته می‌شود که حتی در پایه آتشفشان‌ها، موش‌ها در یک محیط شدیدا مریخی زندگی می‌کنند؛ و سپس، در قله‌های آتشفشان‌ها، حتی شرایط بدتر از این هم می‌شود. چنین محیطی ذهن را درگیر می‌کند که هر نوع حیوانی، چه برسد به یک پستاندار خونگرم، می‌تواند در آن محیط زنده بماند. یکی از فرضیه‌های موجود این است که موش‌ها برای دوری از شکارچیان به این قله‌ها عقب نشینی کرده‌اند، اگرچه این فرضیه هنوز تایید نشده است.
منبع: خبرآنلاین
