فدراسیون فوتبال در ابتدای پنجره نقل و انتقالاتی تابستانی، برای بستن راه خرج‌های مولتی میلیاردی در فوتبال، قوانینی را مصوب و به باشگاه‌ها ابلاغ کرد که بر اساس آن سقف قرارداد اکثر باشگاه‌ها به عدد ۳۵۰ میلیارد تومان رسید و آنها که ترانسفر داشتند یا به آسیا می‌رفتند، ارقام بالاتری خرج می‌کردند. از لحظه تصویب […]
فدراسیون فوتبال در ابتدای پنجره نقل و انتقالاتی تابستانی، برای بستن راه خرج‌های مولتی میلیاردی در فوتبال، قوانینی را مصوب و به باشگاه‌ها ابلاغ کرد که بر اساس آن سقف قرارداد اکثر باشگاه‌ها به عدد ۳۵۰ میلیارد تومان رسید و آنها که ترانسفر داشتند یا به آسیا می‌رفتند، ارقام بالاتری خرج می‌کردند. از لحظه تصویب این قوانین دو موضوع مطرح شد؛ اول اینکه مدیرعامل یک تیم لیگ برتری به عنوان عضو سازمان لیگ چه نقشی در این تصمیم‌گیری داشته و مورد دوم این که همه باور دارند در فوتبالی که بعضی مدیران چاه پول را به سمت بازیکنان باز کرده‌اند، امکان کنترل قیمت‌ها وجود ندارد.
اگر بخواهید سقف قرارداد را در فوتبال ایران نقد کنید، نیاز نیست خیلی سخت گیرانه به قراردادهای منعقد شده در لیگ برتر نگاه کنیم و از همان ظاهر داستان‌هایی چون قرارداد ۱۶۰ میلیونی سعید مهری و رد پیشنهاد ۱۰۰ میلیاردی توسط بیرانوند، مشخص است که در لیگ امسال حداقل ۴ تیم سقفی را رعایت نمی‌کنند.
پرداخت‌های خارج از قواعد رسمی و قانونی در باشگاه‌ها مدتهاست در فوتبال ما باب شده است، وقتی برای پرداخت‌ها سقف گذاشته می‌شود که البته منطقی هم نیست ولی هیچ گاه کارآیی مثبتی نداشته و مثل تمام موارد مشابه در فوتبال ما قانون دور زده می‌شود.
معمولا مدیران تیم‌های متمول برای این که بازیکنان مورد نظر خود جلب و جذب کنند و سقف بودجه آنها از مبلغ مشخص شده فراتر نرود، اقدام به پرداخت‌های خارج از قانون مثل پرداخت‌های نقدی با ارز و سکه می‌کنند.
این قانون در خودی خود، هم دچار اشکال است و نیازی نیست خودمان را گول بزنیم؛ در لیگ برتر فوتبال تیم‌ها و اهداف متفاوتی راهی مسابقات می‌شوند و طبیعی است که استقلال،پرسپولیس، سپاهان و تراکتور که کاندیداهای قهرمانی هستند، نسبت به سایر مدعیان سعی کنند بازیکنان با کیفیت‌تر و با قیمتی بالاتر را جذب کنند.
قطعاً سقف بودجه استقلال و پرسپولیس با آلومینیوم اراک و پیکان به هیچ عنوان و در هیچ متر و معیاری نمی‌تواند برابر باشد چرا که سرخابی‌ها دارای هواداران بی‌شماری هستند که از تیمشان انتظار قهرمانی دارند و قهرمانی هم با خرید و جذب بازیکنان با کیفیت اتفاق می‌افتد.
بهتر بود سازمان لیگ و فدراسیون فوتبال به جای تعیین سقف‌های کاذب به سراغ احقاق حق تیم‌های فوتبال می‌رفت و راهکارهایی برای درآمدزایی تیم‌ها مثل تحقق حق پخش را عملی می‌کرد تا باشگاه های ایرانی صرفاً بنگاه پرداخت هزینه نباشند.
به علاوه حالا که مسابقات لیگ برتر آغاز شده و تیم‌ها به سختی امتیازات را جمع می‌کنند تا در کورس قهرمانی حضور داشته باشند، کمیته انضباطی به بهانه سقف قراردادها اقدام به کسر امتیاز از این تیم‌ها می‌کند؛ تاکنون دو تیم پرسپولیس و سپاهان با جریمه کسر امتیاز مواجه شدند و شنیده‌ها حاکی از آن است در هفته آتی استقلال و تراکتور هم توسط کمیته انضباطی به خاطر این قانون نقره داغ خواهند شد و با جریمه کسر ۱ یا ۲ امتیاز روبرو خواهند شد!
قانونی که نه وجودش برای اقتصاد فوتبال مثبت بود و نه در کاهش قیمت بازیکنان در بازار نقل و انتقالات تاثیری داشت بلکه تنها نظم و یکپارچگی مسابقات لیگ برتر را بر هم زد و تیم‌ها حالا بر اساس عملکرد فوتبالی خود در جایگاه درست جدول قرار ندارند.
به علاوه اینکه شائبه‌های زیادی در خصوص عملکرد کمیته انضباطی با رأی‌های متضاد و متناقضی که صادر می‌شود به وجود خواهد آمد، چرا که مترو معیار کسر امتیازها در دو پرونده قطعی اعلام شده یکی نبوده و از باشگاه سپاهان ۴ ولی از باشگاه پرسپولیس یک امتیاز کسر شده است که این امتیازات با توجه به مدعی بودن دو تیم در پایان فصل در تعیین سرنوشت قهرمانی تاثیر بسیار زیادی خواهد داشت.
به نظر میرسد قانون سقف بودجه جز به راه انداختن دوباره کلکل‌های مجازی رنگی و اتهام به فدراسیون بابت عملکرد مسالمت آمیز با برخی تیم‌ها، فایده دیگری برای فوتبال ما نداشته است!
محمدرضا رحیم‌پور| باشگاه خبرنگاران آزاد
فوتبال 
پرسپولیس
استقلال
