به گفته وی شواهد پژوهشی معتبری درباره ارتباط بین افزایش سطح فعالیت بدنی و شرکت در فعالیت های ورزشی و بهبود سلامت در دوران سالمندی وجود دارد. وی افزود: مرور مطالعات انجام شده قبلی نشان میدهد در بیشتر کشورهای جهان و از جمله ایران، تعداد بسیار کمی از سالمندان حداقل مقادیر توصیه شده فعالیت بدنی […]
به گفته وی شواهد پژوهشی معتبری درباره ارتباط بین افزایش سطح فعالیت بدنی و شرکت در فعالیت های ورزشی و بهبود سلامت در دوران سالمندی وجود دارد.
وی افزود: مرور مطالعات انجام شده قبلی نشان میدهد در بیشتر کشورهای جهان و از جمله ایران، تعداد بسیار کمی از سالمندان حداقل مقادیر توصیه شده فعالیت بدنی را انجام می دهند.
صاحبی یادآور شد: عدم انجام فعالیت بدنی در بسیاری از بیماری های مزمنی که در سالمندی رخ می دهد از جمله بیماری های قلبی عروقی ، سکته ، دیابت قندی ، بیماری های تنفسی ، بیماری آلزایمر ، پرفشار خونی و سرطان دخالت دارد.
وی گفت: فعالیت ورزشی منظم و افزایش آمادگی هوازی با کاهش مرگ و میر و ناتوانی همراه است و مشخص شده است بیماری و ناتوانی را کاهش و کیفیت زندگی افراد سالمند را بهبود می دهد.
صاحبی با اشاره به توصیههای دانشکده پزشکی ورزشی آمریکا ACSM/AHA در مورد فعالیت بدنی افراد سالمند گفت: عامل کلیدی بهبود سلامتی انجام فعالیت ورزشی در سطح متوسط تا شدید، حداقل ۵ روز در هفته – که شامل هر دو فعالیت ورزشی هوازی و قدرتی است- یا حداقل ۱۵۰ دقیقه فعالیت ورزشی هوازی با شدت متوسط ، یا دست کم ۷۵ دقیقه فعالیت هوازی با شدت بالا یا ترکیب این موارد، فعالیت هوازی باید در وهله های دست کم ۱۰ دقیقه ای انجام شود.
وی تاکید کرد که افراد سالمند با توانایی حرکتی ضعیف باید به منظور پیشگیری از بروز اسیب های عضلانی و مفصلی ۳ روز یا بیشتر در هفته تمرین تعادلی انجام دهند.
صاحبی همچنین در توصیه های ورزشی به افراد سالمند گفت: اگر افراد سالمند به دلیل مشکلات سلامت قادر به انجام مقادیر توصیه شده فعالیت بدنی نمی باشند، باید به اندازه توانی خود از نظر بدنی فعالیت کنند.
پیش از شروع برنامه ورزشی، متعاقب ورزشهای انعطافپذیری (کششی)، فعالیتهای گرم کردن را انجام دهید.
برای به دست آوردن آمادگی جسمانی برای کل بدن ورزشهای دینامیکی را انجام دهید که گروههای عضلانی بزرگ را در بدن هدف قرار میدهند. در بدن تقریبا ۸ تا ۱۰ گروه عمده عضلانی در اندام فوقانی، تحتانی و تنه وجود دارد.
بین ورزشهایی که خم شدن مفصل در آنها غالب است (مانند ورزشهای کشیدنی) و ورزشهایی که باز شدن مفصل در آنها غالب
است (مثل هل دادن) تعادل برقرار کنید.