زیرنویس – گروه بین الملل: در منزل «روان ابو زیاده» اسیر زن فلسطینی که به تازگی از زندان‌های رژیم صهیونیستی آزاد شده، هیچ نشانه‌ای از جشن و شادی دیده نمی‌شود. خانواده او با وجود اینکه از آزادی فرزندشان بسیار خوشحال هستند، اما به احترام شهدای فلسطینی در نوار غزه و کرانه باختری، مراسم استقبال از […]
زیرنویس – گروه بین الملل: در منزل «روان ابو زیاده» اسیر زن فلسطینی که به تازگی از زندان‌های رژیم صهیونیستی آزاد شده، هیچ نشانه‌ای از جشن و شادی دیده نمی‌شود. خانواده او با وجود اینکه از آزادی فرزندشان بسیار خوشحال هستند، اما به احترام شهدای فلسطینی در نوار غزه و کرانه باختری، مراسم استقبال از این اسیر را بدون نشانه‌ای از شادی برگزار کردند.
«روان ابو زیاده» ۲۹ سال سن دارد و ساکن روستای بلیتو واقع در غرب رام الله است. او که روز جمعه ۲۴ نوامبر در اولین مرحله از تبادل اسرا از زندان آزاد شد، آزادی خود را آغازی بر پیروزی فلسطین می‌داند.
یک روز در اسارت به اندازه یک‌سال می‌گذرد
روان در سال ۲۰۱۵ بازداشت و به ۹ سال زندان محکوم شد، گرچه او احتمالاً ۸ ماه بعد و در پایان مدت محکومیت ۹ ساله خود آزاد می‌شد، اما از آزادی خود در چارچوب عملیات تبادل اسرا بسیار خوشحال است، چرا که معتقد است یک روز در زندان اسرائیل به اندازه یک سال طول می‌کشد. او ابراز امیدواری می‌کند که تبادل اسرا شامل زندانیان با احکام بالا نیز خواهد شد و در این صورت مشکل بتوان احساسات زندانیانی که حکم حبس ابد دارند و در چارچوب تبادل اسرا آزاد می‌شوند را درک کرد.
روان در زمینه مدت طولانی زندان خود در گفت و گو با الجزیره می‌گوید: اگر ایمان و امید نبود، تسلیم افکار ناامید کننده‌ای می‌شدیم که اسرائیلی‌ها در خصوص عدم پذیرش تبادل اسرا با مقاومت مطرح می‌کردند. اسرای زن فلسطینی که بیشترین انتظار را برای شنیدن اخباری از احتمال تبادل می‌کشیدند، زنان مجروح و مادرها بودند، بویژه إسراء جعابیص و فدوی حماده دو نفر از مهمترین این افراد بودند. گرچه خوشحالی همه ما از آزادی قابل وصف نیست، اما این مادران اشتیاق بیشتری نسبت به آزادی داشتند. همه ما در زندان یقین داشتیم که تنها در چارچوب تبادل اسرا از زندان‌های رژیم صهیونیستی رها می‌شویم.
این اسیر فلسطینی می‌افزاید که اداره زندان‌های اسرائیل تا آخرین لحظه سعی می‌کرد مانع از خوشحال شدن زنان فلسطینی شود، آنها از ابتدا تبادل اسرا را مخفی نگه داشتند و در ادامه، زمان آزادی هر کدام از این اسیران را مخفی کرده و مدعی شدند این تبادل شامل اسرای زن کرانه باختری یا کسانی که از ۷ اکتبر بازداشت شده‌اند، نمی‌شود.
شکنجه گاه زنان اسیر فلسطینی
روان در مورد شکنجه‌های صورت گرفته در زندان‌های اسرائیل ضد زنان می‌گوید: مدیریت زندان‌های اسرائیل بعد از حمله به نوار غزه اقداماتی را در پیش گرفت تا زندان را برای ما به قبرستان تبدیل کند. آنها همه لوازم ما و حتی صندلی‌هایی که روی آنها می‌نشستیم را مصادره کردند. در داخل زندان‌ها هیچ چیز غیر از تخت‌های چوبی که اسیران روی آن می‌خوابیدند، باقی نماند و حتی لباس‌ها و غذای اسیران نیز مصادره شد. آنها چندین بار در داخل زندان از گازهای شیمیایی استفاده کردند و به سلول‌ها حمله می‌کردند و زنان را مورد ضرب و شتم قرار داده و آنها را در سلول انفرادی می‌انداختند.
وی می‌افزاید که با وجود سختی‌ها و مشکلات زندان‌های اسرائیلی قبل از عملیات طوفان الاقصی، اما تمام این دشواری‌ها قابل قیاس با شرایط بسیار سخت حاکم بر زندان‌ها در ۵۰ روز بعد از حمله به غزه، نیست. زندانیان طی سالهای قبل موفق شده بودند برخی از حقوق خود را بگیرند، اما بعد از آغاز جنگ تمامی این مسائل از آنها سلب شد و تمامی نماینده‌های زنان به سلول‌های انفرادی افکنده شدند.
رژیم صهیونیستی حتی در زمان آزادی روان ابوزیاده از شکنجه او و اذیت و آزار خانواده‌اش دست برنداشت و در حالی که پدر و برادران او در برابر زندان عوفر تجمع کرده بودند تا او را به خانه ببرند، نیروهای امنیتی اسرائیل به سمت آنها گاز اشک‌آور شلیک کردند.
در خانه احساس غریبی می‌کنم!
پدر روان قبل از آزادی دخترش در گفت و گو با الجزیره ضمن ابراز خرسندی از این اتفاق گفت که نگران است که اسرائیل در آزادی زنان اسیر کارشکنی کند. او معتقد بود که تا زمانی که دخترش را نبیند، باور نخواهد کرد که او آزاد شده است.
روان در زندان رژیم صهیونیستی مدت‌ها از دیدن پدرش محروم بود و اشغالگران مجوز ملاقات او را صادر نمی‌کردند، برخی از برادران او نیز با همین مشکل مواجه بودند، به همین علت است که روان در شرایط فعلی در حالی که بسیار خوشحال است، در خانه خودش هم احساس غریبی می‌کند. او در این زمینه می‌گوید: همه چیز تغییر کرده است. حتی چهره اطرافیان من نیز تغییر کرده و خانواده ما دارای ۱۲ نوه جدید شده است. این تغییرات در سالهای طولانی اتفاق افتاده و به گونه‌ای است که من احساس می‌کنم در خانه خودم غریبه هستم. او دوری از فضای خارج را یکی از بزرگترین شکنجه‌های یک اسیر فلسطینی می‌داند.
