یک عضو پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری گفت که برخی از پادشاهان و دیپلمات‌ها نیز در ایران روی کتیبه‌های تاریخی یادگاری نوشته اند. اطلاعات نوشت: عضو پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری از شناسایی یادگارنوشته‌ها در کتیبه‌های تاریخی گفت و بیان کرد: یادگاری نوشتن روی دیوارها، تنه درختان و حتی روی آثار باستانی، از دوره‌های مختلف […]
یک عضو پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری گفت که برخی از پادشاهان و دیپلمات‌ها نیز در ایران روی کتیبه‌های تاریخی یادگاری نوشته اند.
اطلاعات نوشت: عضو پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری از شناسایی یادگارنوشته‌ها در کتیبه‌های تاریخی گفت و بیان کرد: یادگاری نوشتن روی دیوارها، تنه درختان و حتی روی آثار باستانی، از دوره‌های مختلف تاریخی وجود داشته، نه‌تنها در میان افراد عادی و تخریب‌گر بلکه در میان پادشاهان و دیپلمات‌ها در ایران این مسأله وجود داشته است.
مرتضی رضوانفر درباره یادگارنوشته‌ها در کتیبه‌ها به ایسنا گفت: برخی کتیبه‌های فارسی در بناها، مزارها و انتهای نسخه‌ها پیدا می‌شود که هدف از نوشتن این کتیبه‌ها، یادگاری و جاودانگی، طلب آمرزش یا ثواب، خصوصاً در کتابت نسخه‌ها ذکر شده‌است .
عضو پژوهشگاه میراث فرهنگی و گردشگری افزود: البته یادگاری نوشتن روی دیوارها، تنه درختان و حتی روی آثار باستانی باارزش، از دوره‌های مختلف تاریخی وجود داشته است، نه‌تنها در میان افراد عادی و تخریب‌گر بلکه در میان پادشاهان یا حتی دیپلمات‌های سیاسی در ایران این مسأله وجود داشته است. دلیل این کار شاید به‌نوعی اقدام برای جاودانگی است اما استفاده از جملات یادگاری در کتیبه‌ها، از اقدامات نادری است که در برخی از نقاط دیده می‌شود.
به گفته رضوانفر، «کتیبه مزار» مربوط به عهد «اورنگ زیب» ـ پادشاه گورکانی ـ که در موزه ملی بنگلادش نگهداری می‌شود و همچنین کتیبه فارسی اما به خط کوفی که در آرامگاه زیبای مؤمنه خاتون در جمهوری نخجوان نگهداری می‌شود، دو نمونه از کتیبه‌هایی هستند که جملاتی به‌منظور یادگاری روی آنها آورده شده است.
