در دنیایی که آب و هوا بطور فزاینده‌ای غیرقابل پیش‌بینی می‌شود، شناخت چگونگی سازگاری و بقای گیاهان بسیار اهمیت پیدا می‌کند. مطالعه جدید دانشگاه «دیویس» کالیفرنیا (UC Davis) این مساله را مشخص کرده است که چگونه بوته‌های گوجه از ریشه‌های خود برای جیره‌بندی آب در زمان خشکسالی استفاده می‌کنند. این یک پیشرفت مهم در تحقیقات […]
در دنیایی که آب و هوا بطور فزاینده‌ای غیرقابل پیش‌بینی می‌شود، شناخت چگونگی سازگاری و بقای گیاهان بسیار اهمیت پیدا می‌کند.
مطالعه جدید دانشگاه «دیویس» کالیفرنیا (UC Davis) این مساله را مشخص کرده است که چگونه بوته‌های گوجه از ریشه‌های خود برای جیره‌بندی آب در زمان خشکسالی استفاده می‌کنند. این یک پیشرفت مهم در تحقیقات کشاورزی و راهبردهای مقاومت محصولات کشاورزی است.
ماده‌ای که نقش محوری در این کشف داشته، یک ماده موسوم به «سوبرین» (suberin) یک پلیمر پس‌زننده آب است. سوبرین نقش مهمی در چگونگی مدیریت منابع آب توسط گیاهان در شرایط تحت فشار دارد. معمولا در زمان خشکسالی ریشه‌های گیاهان سوبرین تولید می‌کنند تا مانع جریان یافتن آب به سمت بالا و برگ‌ها شوند. این مکانیزم حیاتی است؛ زیرا آب با رسیدن به برگ به سرعت تبخیر خواهد شد. گیاهان بدون سوبرین دچار بی‌آبی شدید خواهند شد.
هر چند سوبرین برای گیاه‌شناسان ناشناخته نیست، اما تولید آن در بوته گوجه یک مورد استثنایی است. در بسیاری از گیاهان، سوبرین توسط سلول‌های درون پوستی (endodermal ) در درون مجراهای داخلی ریشه تولید می‌شود. اما محققان کشف کردند که در بوته‌های گوجه سوبرین در سلول‌های برون پوستی (exodermal ) در زیر پوست ریشه تولید می‌شود. این تمایز در گذشته بخوبی شناخته نشده بود.
این مطالعه مشخص کرد که بوته‌های گوجه بدون این لایه محافظتی مقاومت کمتری در برابر تنش آبی خواهند داشت. اکنون با مشخص شدن تاثیرگذاری سوبرین در یک محیط کنترل شده، گام بعدی انجام آزمایش میدانی است. محققان قصد دارند این دانش را برای بهبود تحمل خشکسالی در گیاه گوجه به کار ببرند؛ اقدامی که می‌تواند تحول بزرگی در رویه‌های کشاورزی ایجاد کند.
۲۲۷۲۲۷
