فضاپیمای وویجر ۱ در حال ارسال پیام‌های بی‌معنی به زمین است و ظاهرا عمر آن بعد از ۴۶ سال، به آخر رسیده است. وویجر ۱ افسانه‌ای اولین فضاپیمایی است که از هلیوسفر خورشید (پهنه‌ای حباب مانند که بادهای خورشیدی را دربرگرفته است) خارج شد و اکنون بعد از ۴۶ سال، نشانه‌ها پا به سن […]
فضاپیمای وویجر ۱ در حال ارسال پیام‌های بی‌معنی به زمین است و ظاهرا عمر آن بعد از ۴۶ سال، به آخر رسیده است.
وویجر ۱ افسانه‌ای اولین فضاپیمایی است که از هلیوسفر خورشید (پهنه‌ای حباب مانند که بادهای خورشیدی را دربرگرفته است) خارج شد و اکنون بعد از ۴۶ سال، نشانه‌ها پا به سن گذاشتگی از آن دیده می‌شود. به گفته ناسا، یک نقص در سیستم داده‌های پرواز فضاپیما باعث شده که وویجر ۱ به جای داده‌های علمی، یک‌سری داده‌های تکراری و بی‌معنی به شکل صفر و یک به زمین ارسال کند.
تیم وویجر در حال حاضر سعی دارد که مشکل را برطرف کند، اما مسافت ۲۴ میلیارد و ۱۳۵ میلیون کیلومتری (تقریبا یازده برابر دورتر از فاصله ما تا خورشید) و فناوری قدیمی فضاپیما به این معنی است که راه حل مهندسان احتمال باید هفته‌ها در راه باشد، اگر اصلا برسد.
تعداد کمی از ماموریت‌های ناسا مانند وویجر ۱ تخیل را برمی‌انگیزد. کاوشگر فضایی تقریبا ۸۱۶.۴۶۶ کیلوگرمی (حامل یکی از رکوردهای طلایی معروف که حاوی صداهای سیاره زمین است) برای اولین بار در سپتامبر ۱۹۷۷ به فضا پرتاب شد و به سمت لبه‌های بیرونی منظومه شمسی حرکت کرد.
وویجر ۱ در دسامبر همان سال با پیشی گرفتن از برادر خود وویجر ۲ (که در واقع قبل از وویجر ۱ پرتاب شد)، اولین فضاپیمایی بود که از هلیوسفر خارج و اولین فرستاده بشریت در میان ستارگان شد. اکنون مرحله علمی ماموریت وویجر ۱، حدود ۴۶ سال پس از پرتاب، ممکن است به پایان برسد.
هفته گذشته، ناسا اعلام کرد که در حال کار روی حل یک نقص کامپیوتری در فضاپیما است، بخشی از سیستم داده‌های پرواز (FDS) آن باعث می‌شود وویجر ۱ هیچ داده علمی یا مهندسی به زمین نفرستد. در بیانیه مطبوعاتی ناسا توضیح آمده است: «یافتن راه‌حل‌هایی برای چالش‌هایی که کاوشگرهای وویجر با آنها مواجه می‌شوند، اغلب مستلزم بررسی اسنادی مربوط به چنددهه قبل است و در آنها چیزهایی که امروزه در نظر می‌گیریم، پیش‌بینی نشده است. در نتیجه، برای جلوگیری از عواقب ناخواسته، زمان می‌برد تا تیم بفهمد که یک فرمان جدید، چه تاثیری بر عملکرد فضاپیما می‌گذارد.»
ناسا امیدوار است که وویجر ۱ و ۲ را با حداقل یک ابزار علمی تا سال ۲۰۲۵ نگه دارد و برای سال‌های بیشتری بتواند داده‌های مهندسی را با شبکه فضایی عمیق (DSN) – یک آرایه بین‌المللی از آنتن‌های رادیویی – به کاوشگرها ارسال کند. اگر همه چیز طبق برنامه پیش برود، پیام DSN همچنان می‌تواند تا اواسط دهه ۲۰۳۰ به فضاپیمای دوقلو برسد.
وویجر ۱ و وویجر ۲ بسیار فراتر از پارامترهای ماموریت اصلی خود عمل کرده‌اند و در حال حاضر قدیمی‌ترین فضاپیمای عملیاتی تاریخ هستند.
همشهری آنلاین
