در انتظار عشق و عدالت

وجیهه تیموری در یادداشتی در ضمیمه آفتاب مهتاب امروز روزنامه اطلاعات نوشت: مسلمانان می‌گویند یک روز سرانجام «مهدی صاحب الزمان» می‌آید و جهان را از چنبره ظلم و ستم نجات می‌دهد و باران عدالت بر این همه تبعیض می‌بارد.

مسیحیان می‌گویند همان روز «عیسی بن مریم» هم به زمین باز می‌گردد و خشونت را از چهره دنیا پاک می‌کند تا همه‌جا پر از عشق و مهربانی شود.

یهودیان می‌گویند در آخرالزمان فرزندی از نسل داوود نبی به دنیا می‌آید که نامش «ماشیح» است و زمین را از همه ستمگران و شریران پاک می‌کند و  صـالحـان را رهـایـى می‌بـخـشد.

زرتشتیان می‌گویند منجى یا موعود آخرالزمان «سـوشـیانت» است که سرانجام اهـریـمـنان را از بین می‌برد و مـردم جـهـان را هم‌فکر و هـم‌گـفـتار و هم‌کردار می‌کند و با خودش نور می‌آورد و تاریکی تمام می‌شود.

هندوان نیز منتظر «آواتارا» و بوداییان منتظر «میتریا» هستند تا وعده و رویای جهانی بدون خشونت و ظلم و نابرابری، محقق شود و همه موجودات در صلح و آرامش و زیبایی و عشق زندگی کنند.

این یعنی انتظار آمدن یک موعود مهربان برای تشکیل جهانی پر از نور و روشنی و عدالت، خواست و آرزوی ناخودآگاه جمعی همه انسان‌ها در هر دورانی بوده‌است.

بشر روی این زمین خاکی هم خودش باعث درد و غم شده‌است و هم خودش از این زخم‌ها که به جان جهانیان زده، خسته است و دنبال نجات‌دهنده می‌گردد.

انسان اگر مراقب نباشد آن قدر دچار خودخواهی و طمع و حرص و آز می‌شود که می‌تواند هرکسی و هرچیزی را نابود کند و نداند که خودش هم قربانی این ستم‌ها که می‌کند می‌شود.

برای همین است که اگرچه انسان‌ها منتظرند نجات‌دهنده‌ و منجی بزرگشان زود از راه برسد و آینده را زیبا کند، اما این کافی نیست و همه ملت‌ها در هر دوره‌ای باید به خودشان و دیگران، دوست‌داشتن و رحم‌کردن و مهربان‌بودن را یادآوری کنند.

برای همین است که در تقویم همه کشورها و ملت‌ها، روزی برای ستایش عشق و جشنی برای تمرین دوست‌داشتن وجود دارد.

به نظرم حالا که جشن مذهبی نیمه شعبان و تولد منجی موعود مسلمانان با جشن باستانی ایرانیان برای احترام به زن و زمین و گرامیداشت عشق و محبت (در ۵ اسفند) همزمان شده‌است؛ در آستانه بیداری طبیعت، ما هم برای این انتظار سپید و این ستایش سرخ و این بیداری سبز آغوش باز کنیم.