دوچرخه طبیعت و سلامت

زیرنویس-گروه جامعه: در نوشته «روزی، روزگاری دوچرخه» پیرامون دوچرخه و فایده‌های فراوان آن در حوزه‌های زیست‌محیطی و سلامت نوشتیم و اینکه چه شد که از اولویت خانواده‌ها خارج شده است، از مافیا گفتیم و دست‌هایی که مردم را برای عدم استفاده از دوچرخه تشویق می‌کنند؛ در این نوشته از این می‌نویسیم که با کنار رفتن دوچرخه پای چه مزاحم‌های سلامتی را به زندگی خودمون باز کرده‌ایم.

خودرو:

اولین چیزی که اثر سوء پر رنگ آن بر زندگی مردم نمایانگر است خودروست. حضور با زرق‌وبرق فراوان با قیمت‌های آن‌چنانی بدون کمترین توجه به رفاه مشتری و حال مصرف‌کننده‌اش وارد بازار می‌شود، گرچه شعار رفاه و راحتی را یدک می‌کشد؛ اما تنها چیزی که از جامعه سلب کرده همان شعارش است. آمار قیمت خودروها، امکانات آن و میزان بهره‌مندی عامه مردم در سیر زمان خود گواه وضعیت مافیا گونه بازار خودرو است. وقتی رقیب درخورش «دوچرخه» را ناکار و از آوردگاه به در کرده‌ایم، چطور مدیران نمایندگی‌های خودرو فقط به منفعت بیشتر خود نباشند؟

بنزین:

سوخت‌های فسیلی خصوصاً بنزین سوغات خودروها و ادوات موتوری است. تهدیدی که سلامت انسان و طبیعت را نشانه گرفته است. براین‌اساس نه‌تنها باید همیشه نسبت به بهبود کیفیت سوخت و مصرف آن در خودروها اقدام شود؛ بلکه برای ایمنی و خدمات بیشتر آن نیز در تکاپو بود؛ اما متأسفانه در کشور با تولید بنزین و سوخت‌های غیراستاندارد و خودروهای بی‌کیفیت جز ادعای پر طمطراق و در حد شعار و مصاحبه چیزی مشاهده نمی‌شود.

بیماری و بیمارستان:

زندگی ماشینی و نگاه مصرفی و تجملی آن مسبب ظهور و گسترش انواع بیماری‌های روانی و جسمی در بین مردم شده است به‌طوری که مطب‌ها، تخت بیمارستان‌ها و داروخانه‌ها پر از انسان‌هایی شده که در ظاهر پادشاه کاخ رؤیاهای خویش‌اند اما در اصل چون بادبادکی در حرکت‌اند و نخ ریسمان آن‌ها به دست دیگری است و راه درمان بسیاری از بیماری‌ها نه داروهای شیمیایی یا بستری‌شدن، بلکه شاید رهایی شدن از مزاحمت‌های صنعتی با ابزار ساده‌ای مثل دوچرخه است.

بانک‌ها:

ارتزاق و حیات بانک‌ها از مردم و مشتریان آن است؛ چون هم در سرمایه و پشتوانه و هم پرداخت وام و اخذ سود محتاج آنانند. شاید بپرسید خودرو، بیماری، دوچرخه و بانک چه ارتباطی به هم دارند. اتفاقاً رانت، پول‌شویی و مافیا زمانی شکل می‌گیرد که گروهی نیاز کاذب در جامعه ایجاد می‌کنند و سپس خود تأمین و تضمین‌کننده همان نیاز می‌شوند. به‌نوعی از ابتدا تا انتها مشتری دور محوری می‌چرخد که قبلاً برنامه‌ریزی‌شده است. مردمی که نیازشان خودرو می‌شود پس وام می‌گیرند یا مریض می‌شوند و برای درمان در پی مساعده‌اند یا برای چشم‌هم‌چشمی‌های تلقین شده‌شان از اعتبار هزینه می‌کنند.

آیا همه‌ی این جریانات تصادفی و اتفاقی بوده است که توانسته جیب عده‌ای خاص را پر کند؟

بسیاری از بدیهیات اولیه در رفاه اجتماعی نادیده گرفته می‌شود. درصورتی‌که فقط نیازمند یک جو همت که برخاسته از ادای تکلیف و خدمت به خلق باشد.

از شما می‌پرسم سکوت مطالبه‌گران اجتماعی جایز است؟