ادبیات آیینی خود آیینی ندارد؟

زیرنویس-گروه فرهنگ: ادبیات آیینی آوای متن در تاریخ ادبیات چه به صورت شعر و چه نثر همواره مورد استفاده بوده است که به نوعی می توان آن را نماینده فرهنگ و تمدن هر سرزمینی دانست. ادبیات هر ملتی ابزاری است برای ترویج و آموزش ارزش‌ها، سنت‌ها و حتی علوم. چرا که در زبان شعر و داستان لطافتی وجود دارد که خواننده خواسته یا ناخواسته با آن همراه شده و به راحتی سینه به سینه و فراتر از زمان و مکان، از نسلی به نسلی دیگر تکرار و منتقل می شود و چنین قرابت و نزدیکی در جامعه و بین مردم در طول زمان ایجاد می کند که یک واقعه را همیشه در دل تاریخ زنده نگه می دارد و این گواه و نشان از حساسیت این حوزه دارد.

ادبیات آیینی که خود روایتگر تاریخ، آیین، آداب و سنن و به بیانی دیگر آوای مکتوب سرزمین ماست چگونه این رسالت را بردوش می‌کشد؟

به گزارش زیرنویس، آفت و آسیبی که همواره بر آن شاهد بوده‌ایم، ورود شایعات، وقایع انتزاعی، خلاف واقع یا خرافات به این ادبیات است که باعث خدشه‌دار شدن اصل موضوع و ازبین رفتن قداست آن می شود؛ علاوه بر آن فقدان سبک‌های خلاقانه، نبود نقد و بررسی در اشعار آیینی باعث ضربه زدن به محتوا و هدف آن شده است.

اگرچه ادبیات آیینی به پاسداشت محتشم کاشانی به خاطر شعر زیبا و تمام قدش در اول محرم هر سال گرامی داشته می‌شود، اما درخور نام و حد تعهدی که در قبال جامعه ایفا می‌کند به آن پرداخته نشده است. شاعر آیینی در عین این که گذشته را واکاوی می کند، اگر به آینده نگاهی نداشته باشد زبانش الکن است. شاعر آیینی، مخاطب خاص خود را دارد اما نه مخاطب چشم و گوش بسته، بلکه مخاطبی که کاوش می‌کند، از شعر الهام می‌گیرد و نقشه‌ی راه می‌خواهد. شاعر آیینی باید بداند پرچم را از کجا برداشته و بر کجا می‌کوبد تا هنرش ماندگار شود.