بسیاری از مردم به‌‌سرعت نتیجه‌گیری می‌کنند یا بر اساس اطلاعات محدود، فرضیات غیرقابل‌ توجیهی می‌سازند و دیگران را قضاوت می‌کنند.   شاید بارها پیش آمده که ناخواسته دیگران را قضاوت کرده‌ایم حال آن‌که واقعیت با قضاوت ما بسیار فاصله داشته است، البته در بیشتر مواقع هم قضاوت‌های ما منحصرا مربوط به اشخاص دور از ما […]

بسیاری از مردم به‌‌سرعت نتیجه‌گیری می‌کنند یا بر اساس اطلاعات محدود، فرضیات غیرقابل‌ توجیهی می‌سازند و دیگران را قضاوت می‌کنند.

 

شاید بارها پیش آمده که ناخواسته دیگران را قضاوت کرده‌ایم حال آن‌که واقعیت با قضاوت ما بسیار فاصله داشته است، البته در بیشتر مواقع هم قضاوت‌های ما منحصرا مربوط به اشخاص دور از ما نیست و بسیاری از نزدیکان خود را نیز قضاوت می‌کنیم و طبیعتا این موضوع آسیب‌هایی به روابط ما با دیگران وارد می‌کند. یکی از دلایل قضاوت کردن افراد فرافکنی است، یعنی ما به این دلیل دوست داریم دیگران را قضاوت کنیم که خود ما چیزی را می‌خواهیم اما شهامت ابراز نداریم. در واقع بیشتر اوقات خیلی از مواردی که افراد به دیگران نسبت می‌دهند آن مورد مربوط به خودشان است. این طرز فکر باعث می‌شود همیشه با اطرافیان خود به‌ویژه اعضای خانواده مشاجره یا مشکلاتی از این قبیل داشته باشند و در نتیجه، روابط شان به‌جای این‌که آرامش‌ بخش باشد به منشا استرس تبدیل می‌شود. البته ما برای این‌که بتوانیم ارتباطی مؤثر به دور از قضاوت با کسی برقرار کنیم، باید بتوانیم رفتارها و گفتارهای خود را از بالا ببینیم. یعنی مثل یک ناظر بر افکار و اتفاقات جاری باشیم. به هر حال مورد قضاوت قرارگرفتن همان اندازه که برای ما ناخوشایند است برای دیگران هم آزاردهنده است. متوقف کردن قضاوت دیگران و جایگزین کردن آن با پذیرفتن نقطه ضعف‌های طرف مقابل برای دو طرف التیام‌بخش است. 

جام جم

+