عصرایران نوشت: آنگونه که از شواهد پیداست، قرار است عصر قلعه‌نویی در تیم ملی ادامه پیدا کند و این به شرطی است که بچه خانی آباد، سال ۲۰۰۷ میلادی را فراموش کند. امیر همچنان در سال مانده است و در هر کنفرانس از آن سال و ظلمی که خودش فکر می‌کند به او شده است، حرف […]
عصرایران نوشت: آنگونه که از شواهد پیداست، قرار است عصر قلعه‌نویی در تیم ملی ادامه پیدا کند و این به شرطی است که بچه خانی آباد، سال ۲۰۰۷ میلادی را فراموش کند. امیر همچنان در سال مانده است و در هر کنفرانس از آن سال و ظلمی که خودش فکر می‌کند به او شده است، حرف می‌زند.
سرمربی تیم ملی باید به آینده نگاه کند نه گذشته، اما قلعه‌نویی همچنان در آن سال کذایی مانده است و می‌خواهد خود را یک قربانی نشان دهد. ۱۶ سال پیش یک اتفاقی افتاده است، اما سرمربی سابق استقلال و سپاهان، همچنان مثل یک داستان تازه حرف می‌زند و گویی همه انتقاد‌ها از او همین دیروز اتفاق افتاده. گویی همین هفته پیش عادل فردوسی پور در برنامه نود میزبان او، امیر حاج رضایی و بیژن ذوالفقارنسب بود.
به نظر می‌رسد قلعه‌نویی نه آن روز‌ها را بخشیده و نه فراموش کرده است. انتقاد‌هایی که در آن زمان مطرح می‌شد شاید تند، اما به دور از واقعیت نبود. آن‌هایی که آن جام را به یاد دارند می‌دانند که در سال ۲۰۰۷ در کشور مالزی هم امیر قلعه‌نویی می‌توانست یک جام بین‌المللی را به کلکسیون افتخارات تیم ملی و خودش اضافه کند.
قلعه‌نویی اگر می‌خواهد موفق شود باید به فکر تغییر نسل فوتبال ایران باشد که قرار است از این پس در آسیایی رقابت کند که دیگر تیم ضعیفی در آن حضور ندارد. فینال قطر و اردن نشان داد که فوتبال در آسیا رنگ و بوی تازه‌ای به خود گرفته است.
البته همه این حرف‌ها بستگی به این دارد که قلعه‌نویی همچنان سرمربی تیم ملی بماند و رئیس فدراسیون دوباره دلش برای یک سرمربی خارجی تنگ نشده باشد.
