امروز ماییم و داستان پر تکرار. از حسین (ع) جامه می‌دریم، محرم را سیاه می‌پوشیم و به چشمان اشک‌باریم، گویی جهان را به‌یک‌باره از کف رانده‌ایم. بدون اینکه بیندیشیم بین با حسین (ع) بودن و حسینی بودن فرق هست.

آنچه که در خام فروشی دردناک تر است این است که محصولاتی بعد از صادرات و خروج از کشور فراوری شده با قیمتی گزاف دوباره به بازار داخلی بر می‌گردد.

بهزیستی که فلسفه وجودی آن جبران و ارتقای خلأ ناشی از ناتوانی‌های گروهی از آحاد جامعه بوده توانسته محدودیت ایجاد شده برای این افراد را بردارد، تا بتوانند فرصت برابری با سایر افراد جامعه داشته باشند؟

آمار قیمت خودروها، امکانات آن و میزان بهره‌مندی عامه مردم در سیر زمان خود گواه وضعیت مافیا گونه بازار خودرو است. وقتی رقیب درخورش «دوچرخه» را ناکار و از آوردگاه به در کرده‌ایم، چطور مدیران نمایندگی‌های خودرو فقط به منفعت بیشتر خود نباشند؟

صداوسیما مثل مدارسی که آموزش‌های آن با واقعیت ملموس جامعه بیگانه است با مردم خود هماهنگ نیست. نه درد آن را می‌شناسد و معرفی می‌کند نه مطالبه‌گری دارد. نه از میزان وخامت اجتماع می‌نالد نه از پیشرفت‌ها و امیدهای در راه پرده بر می‌دارد. در برنامه هایش استرس و فشارهای عصبی بر سلامت و بهداشت روانی چربش بیشتری دارد، گویا اهداف تعیین شده‌ای جهت ارتقای فرهنگ عمومی جامعه وجود ندارد، یا صداوسیما تعهدی به انجام آن نمی‌بیند و مردم هم بدون مطالبه گری به راه خود می‌روند.

ساده انگارانه از مبانی اصلی فرهنگی خود فاصله گرفتیم که بگوییم حجاب ظاهر مهم نیست بلکه حجاب درون (عفاف) اهمیت دارد و اینگونه شد که عفاف خود دست‌مایه‌ای شد که حجاب نشانه گرفته شود. حجاب که رفت عفاف نیز برای خود جایگاهی نیافت. وضع نامناسب پوشش چه عواقب و پیامدی به همراه خواهد داشت؟ سیل‌بند را برداشتیم سد را شکافتیم و به معرفت آب توسل جستیم که شهرمان ویران نشود!

من ایران را با این مردمان می‌شناسم و بین آنها، خاک و پرچمم تفاوتی نمی‌بینم. به بیان دیگر ایرانِ من؛ پرچم سبز، سفید و سرخی است که نام الله بر دست مردمانش به اهتزاز درآمده است، پرچمی که سفیدی‌اش اختصاصاً از آنِ پاکی مردمان آن و سرخی الله، از خون‌ِ دل همین مردمان پای‌کار آن است.

تاریخِ اسلام‌ دوستی‌ها و دشمنی‌های فراوانی به خود دیده است؛ اما هیچ یک اثرگذارتر از غدیر شناسی یا غدیر ستیزی نبوده است.

کودک امروز باید بخواند تا بتواند قلم‌به‌دست بگیرد، بنویسد و میراث‌دار فردوسی، سعدی، حافظ و … شود. نباید در پیگیری و پرداخت به آن حتی به اندازه یک روز کوتاهی کرد و آن را به تأخیر انداخت. شاید فردا خیلی دیر است. برای نجات فرهنگ و ادب فارسی درنگ جایز نیست.