صدا و سیمای چه کسی قابل پخش است؟

زیرنویس-گروه جامعه: زمانی بود که تلویزیون با جادوی تصویر و صدا، مخاطب خود را نه تنها میخکوب و خود را در میان خانواده‌ها جا کرد، بلکه روزبه‌روز بر محبوبیتش اضافه و رفیق تنهایی و لذت‌بخش جمع‌ها شد. اما حالا چه شده است که این امپراطوری پرشکوه در زمانی کوتاه فرو ریخت؟

صدا و سیمای ایران، یکی از بزرگ‌ترین و پرهزینه‌ترین سازمان‌ها در جهان است که با هزینه‌ی دولتی اداره می‌شود و هدف آن ترویج فرهنگ، ادب و هنر اسلامی و کمک به حفظ نظام اسلامی است. اینکه تا چه حد در این امر موفق بوده خود سؤالی است که پاسخش ناگفته از خروجی آن پیداست. ریزش مخاطب آن در ۲ سال گذشته به حدی است که مدیران و متولیان آن را به تکاپو انداخته است و چون غریقی شده که به هر خار و خاشاکی چنگ می‌زند.

مخاطب، مخاطب عام است با سلیقه‌ی خیلی معمولی اما باهوشی خیلی بالا که گول نمی‌خورد. مخاطب؛ آموزش گیرنده ای دست‌وپا بسته نیست، کاوش می‌کند، غور می‌کند و می‌فهمد. نادیده‌گرفتن شعور جامعه در ساخت برنامه‌ها یا تعطیلی آن‌ها، تیشه‌ای است که به ریشه‌ی محبوبیت و مقبولیت خود زده‌اند.

شادی را از خانه‌های مردم نگیرید

برنامه‌هایی بوده و هستند که مردم با آنها ارتباط و خو گرفته و به محبوبیت رسیده‌اند و برنامه‌سازانی در صداوسیما که خلاقیت و نوآوری در برنامه سازی، تنها برند این افراد هست؛ متاسفانه خواسته یا ناخواسته جایگاه خود را به افرادی می‌سپارند که نه از جنس مردم هستند و نه با مردم زندگی کرده‌اند و نه حاضرند لحظه‌ای با مردم باشند. شومن‌هایی که حتی حاضرند با ازدواج، طلاق و…، نمایش‌ها و سناریوهایشان سر زبان‌ها بیفتند.

پول هست؛ اما نه برای شما دوست عزیز

برنامه‌سازی که قرار هست کار فرهنگی انجام دهد با بودجه‌ی کم و با دست‌اندازهایی مواجهه می‌شود که یا منصرف می‌شود یا اگر ادامه دهد حریف زرق‌وبرق‌های برنامه‌های مشابه نمی‌شود؛ ولی برای دستمزدهای کلان فلان مجری منتسب به … همیشه پول هست.

متولیان محترم فرهنگی!

جامعه را با یک بام و دو هوا نمی‌شود اداره کرد. فرهنگ با آزمون‌وخطا درست نمی‌شود. نسل نو ایده‌های نو می‌خواهد. اسطوره‌ها خودشان اسطوره می‌شوند. فامیل بازی را بگذاریم برای بعد؛ وقت تنگ است.